Voor de eerste keer hebben astronomen de ontdekking van een exoplaneet aangekondigd, waarvan zij denken dat het vergelijkbaar is met een van de ijsreuzen van het zonnestelsel - Uranus of Neptunus.
In een studie gepubliceerd in The Astrophysical Journal, identificeerden Radek Poleski en zijn team aan de Ohio State University een buitenaardse wereld rond een dubbelstersysteem dat zich op 25.000 lichtjaar van de aarde in de richting van het sterrenbeeld Boogschutter bevond. Het binaire systeem bestaat uit een ster, die twee derde van de massa van onze zon heeft, en zijn stellaire partner, die slechts een zesde van de zonnemassa heeft. Exo-Uranus draait om een grotere ster.
Op 25 januari 1986 registreerde Voyager-2 deze beoordeling van Uranus terwijl deze naar Neptunus verhuisde. Maar zelfs op de verlichte rand is de planeet erin geslaagd zijn lichtgroene kleur te behouden. Kleur wordt gevormd door de aanwezigheid van methaan in de atmosferische laag die rode golflengten absorbeert.
Op het eerste gezicht lijkt deze nieuwe wereld echter niet op Uranus, omdat het vier keer zo massaal is dan de planeet die we kennen en liefhebben. Maar de aanwijzing is dat deze exoplaneet een vergelijkbare baan heeft naar Uranus en eigenschappen die het de eerste planeet kunnen maken die de samenstelling van Uranus heeft. Het is echter onmogelijk om dit in de praktijk te verifiëren, omdat deze nieuwe wereld te ver van ons verwijderd is om de chemische samenstelling ervan te bestuderen. Uranus en Neptunus zijn anders dan de andere twee gasreuzen van het zonnestelsel (Jupiter en Saturnus) in hun dikke atmosferen is er een enorme hoeveelheid methaanijs, wat deze planeten een blauwachtige tint geeft. De orbitale afstand van Uranus en Neptunus zorgde ervoor dat deze planeten een ijzige evolutie volgden.
"Niemand weet precies waarom Uranus en Neptunus zich aan de rand van het zonnestelsel bevinden, terwijl onze modellen laten zien dat ze dichter bij de zon moeten komen", zei Andrew Gould, een onderzoeker uit Ohio. "Een van de hypothesen is dat ze veel dichterbij zijn gevormd, maar vervolgens door Jupiter en Saturnus zijn" verschoven "naar de luiken van het zonnestelsel."
In januari 1986 naderde Voyager-2 voor toenadering en veroverde de 7e planeet van de zon - Uranus.
Deze verre exo-Uranus werd ontdekt toen de planeet voor zijn ouderster bewoog. Tegelijkertijd creëerde het gravitatieveld, dat ruimte-tijd deformeert, het zogenaamde microlensing-effect.
Microlensing gebeurt toevallig en kan overal in de melkweg plaatsvinden, dus we hebben wereldwijd een netwerk van observatoria die constant op zoek zijn naar deze zeldzame verschijnselen. In dit geval identificeerde de 1, 3-meter telescoop van Warschau, gelegen in het observatorium van Las Campanas, Chili twee afzonderlijke microlensingsgebeurtenissen - één in 2008, die de aanwezigheid van een belangrijke ster toonde en wees op de aanwezigheid van de planeet, het tweede evenement in 2010, toen het werd bevestigd de aanwezigheid van een exo-planeet en een kleinere stellaire partner. Door de gegevens te combineren die werden verkregen tijdens de observatie van twee afzonderlijke microlensing-evenementen, kon het team de massa van twee sterren meten en de massa van de exoplaneet berekenen, evenals de orbitale afstand.
Interessant is dat de aanwezigheid van deze kleinere stellaire partner kan helpen bij het verklaren van de oorsprong van deze exo-Uranus en op zijn beurt aanwijzingen kan geven voor hoe onze Uranus en Neptunus naar verder weg gelegen banen zijn gemigreerd.
Op 11 en 12 juli 2004 is de telescoop van Keck erin geslaagd om een infrarood-composietbeeld van beide hemisferen van Uranus te verkrijgen. Blauwe, groene en rode kleuren werden verkregen met behulp van 1,26 micron, 1,62 micron en 2,1 micron nabije infraroodgolven. Keck is verantwoordelijk voor de financiering van het werk van een speciaal gelijknamig fonds, evenals subsidies van de NASA. Het observatorium opereert op basis van de California Association of Research CARA met de steun van het California Institute of Technology, de University of California en de National Aeronautics and Space Administration.
Misschien is het bestaan van deze exo-Uranus te wijten aan de aanwezigheid van een tweede ster, "vervolgde Gould." Misschien is een soort van push nodig om planeten te vormen zoals Uranus en Neptunus. "
"Alleen microlensing kan helpen bij het detecteren van deze koud-ijsreuzen, zoals Uranus en Neptune, die ver van hun oudersterren liggen", zegt Poleski. "Deze ontdekking toont aan dat met behulp van het microlensing-effect, je planeten kunt detecteren in zeer verre banen." Dit onderscheidt deze methode van andere methoden voor het zoeken naar exoplaneten, zoals de doorvoermethode (gebruikt door de NASA Kepler-ruimtetelescoop, in staat om kleine werelden te detecteren die in de buurt van oudersterren roteren) en de radiale snelheidsmethode (gebaseerd op de oscillaties van sterren veroorzaakt door de aantrekkingskracht van massieve planeten draaien in korte banen). "We hadden geluk dat we het signaal van de planeet, de ouderster en de metgezel konden zien.Als de oriëntatie anders was, zouden we alleen de planeet zien en waarschijnlijk een vrij zwevende planeet noemen", voegde Gould eraan toe.
