Wetenschappers hebben een mechanisme ontdekt dat het behoud van asymmetrische sterrenhopen rond supermassieve zwarte gaten in sommige sterrenstelsels verklaart. Er is een aanname dat orbitale sterren in de periode van post-galactische fusiemomenten in een zwart gat kunnen vallen en instorten met een snelheid van één per jaar.
De nieuwe studie is in staat om een al lang bestaand astronomisch mysterie over excentrieke sterrenbanen in de buurt van superzware zwarte gaten te ontrafelen. Je kunt ook begrijpen waarom de ogenschijnlijk onstabiele dynamiek op de lange termijn aanhoudt.
De zwaartekracht van een supermassief zwart gat vormt er omheen een nucleaire sterrenhoop, waarvan de zwaartekrachtfysica sferisch symmetrisch kan worden genoemd. In sommige melkwegstelsels, samen met het naburige Andromeda, zijn echter asymmetrische sterrenhopen zichtbaar, in de vorm van een schijf. In de schijf marcheren de sterren in elliptische banen, draaien rond een superzwaar zwart gat. Sterrenpaden overlappen elkaar bijna en nemen vaak contact op. Als gevolg hiervan zullen zwaartekrachtonderbrekingen in een enkele stellaire baan dichter bij het gat komen.
Wetenschappers geloven dat ten tijde van de post-galactische fusie, een superzwaar zwart gat een ster per jaar zal eten. Dit is 10.000 keer meer waarschijnlijk dan andere snelheidsvoorspellingen. Deze conclusie wordt bevestigd door de bevindingen. Sommige sterrenstelsels met superzware zwarte gaten in hun centra hebben hogere sterftecijfers. Het valt ook op dat excentrieke nucleaire schijven vaker voorkomen dan oorspronkelijk werd verwacht.
