maken
Astronomen aan de Universiteit van Warwick ontdekten een enorme vuurwerkster op de ster van een kind, en wierpen licht op de oorsprong van potentieel bewoonde exoplaneten. De gigantische explosie van energie en plasma wordt nu beschouwd als een van de grootste waarnemingen van dit type in de geschiedenis en overtreft de grootste zonnevlam met 10.000 keer.
Er werd een flits waargenomen in een jonge ster van het M-type NGTS J121939.5-355557, die zich op een afstand van 685 lichtjaar van ons bevindt. Op de leeftijd van 2 miljoen jaar wordt het beschouwd als een ster in de hoofdreeks.
Gezien als onderdeel van een groot overzicht van de uitbraken van duizenden sterren in een project om te zoeken naar explosieve fenomenen buiten ons zonnestelsel. Voor de enquête werd een reeks NGTS-telescopen in Chili gebruikt, ontworpen om exoplaneten te zoeken door de helderheid van honderdduizenden sterren te meten. De aandacht trok NGTS J121939.5-355557 aan, zoals aangetoond bij een van de helderste flitsen.
Een stellaire flits verschijnt wanneer het magnetisch veld van een ster wordt herschikt, waarbij een enorm energieobject wordt weggegooid. Dit versnelt de geladen deeltjes in de ster en verwarmt het voorwerp tot 10.000 graden. Energie creëert optisch en infrarood licht, evenals röntgenstralen en gammastralen.
Magnetische velden op M-sterren zijn veel sterker dan op de zon. Berekeningen laten zien dat flitsen van deze omvang zeldzaam zijn en plotseling optreden. Stel je voor dat een gewone ster in één nacht plotseling zeven keer helderder wordt dan normaal, en zich vervolgens gedraagt zoals eerder. Dergelijke fakkels worden genoteerd op de zon, maar ze kunnen niet concurreren met de vondst. Dit is een belangrijke ontdekking. Er wordt aangenomen dat röntgenstralen van grote fakkels de vorming van "chondras" beïnvloeden - direct gesmolten granen rijk aan calcium en aluminium in de protoplanetaire schijf van de ster. Ze gaan naar asteroïden, die uiteindelijk baanplaneetten verenigen. Het blijkt dat de flitsen verstoringen op de protoplanetaire schijf veroorzaken, die de mogelijke structuur van de toekomstige planeet beïnvloeden.
Zo'n enorme flits kan vele voordelen opleveren voor de vorming van planeten, of, omgekeerd, wordt beschouwd als een destructief fenomeen. De specifieke ster is er nog niet in geslaagd om zijn eigen planeten te creëren, dus is het de moeite waard dit proces in meer detail te onderzoeken en de rol van dergelijke flitsen in de planetaire formatie te definiëren.
Het is nu belangrijk om te begrijpen of deze flitsen bruikbaar of schadelijk zijn voor het leven op potentieel bewoonbare planeten, omdat ze een grote hoeveelheid ultraviolette straling uitstralen. Dit kan leiden tot biologische schade aan DNA. Men moet echter niet vergeten dat UV-stralen nodig zijn voor verschillende chemische reacties om te leiden tot het ontstaan van het leven. Dan flitsen dienen als startmechanismen voor het triggeren van reacties.
