Gegevens van de Hubble-ruimtetelescoop (geel-wit) en het Chandra X-ray Observatory (paars). De paars-witte bron linksonder toont röntgenstralen van de restanten van een ster die verscheurd is wanneer een gemiddelde massa in een zwart gat valt.
De onderzoekers konden het bestaan van kleine zwarte gaten en superzwaar bewijzen. Maar er zijn nog steeds verhitte discussies over de aanwezigheid van een zwart gat met gemiddelde massa. Een nieuwe studie van het Space Research Center van de Universiteit van New Hampshire biedt overtuigend bewijs dat dit type zwart gat bestaat en een naderende ster verslindt.
De verkregen gegevens stellen ons in staat de massa van een zwart gat te bepalen en de aard van het evenement zelf te begrijpen. Voor de analyse werd satellietbeeldvorming gebruikt om voor de eerste keer een controleteken van activiteit vast te leggen. Ze onthulden een gigantische meergolvige gloed aan de rand van een ver melkwegstelsel. De flitshelderheid vervaagde met de tijd in het proces van vernietiging en absorptie van een ster door een zwart gat. De ster stortte in in oktober 2003 en het kostte nog wel tien jaar om de straling te vernietigen.
De onderzoekers gebruikten gegevens van drie röntgentelescopen: Chandra, Swift en XMM-Newton. De flitslengte-karakteristiek geeft aan dat de ster breekt, waardoor een getijdenverstoringsgebeurtenis ontstaat. Getijdenkrachten als gevolg van de krachtige zwaartekracht van een zwart gat kunnen een object bij benadering vernietigen. Op dit moment wordt een deel van het stellaire puin met hoge snelheid weggeslingerd, terwijl de rest in een zwart gat valt. Wanneer het wordt geabsorbeerd, wordt het verwarmd tot miljoenen graden en genereert het een röntgenflits.
De theorie van de vorming van sterrenstelsels geeft de aanwezigheid aan van vele zwarte gaten met gemiddelde massa in sterrenhopen. Maar de meeste zijn stil, zodat ze niet opgemerkt kunnen worden.
