De ruimte lijkt leeg te zijn, hoewel dit in werkelijkheid een dynamische plek is, gevuld met onzichtbare materie. Magnetospheres - magnetische velden, die de meeste planeten omhullen. Ze slaan de kosmische straling af die door de zon wordt vrijgegeven, of komen uit de interstellaire ruimte. Functie als beschermende schaal tegen de gevaarlijke effecten van straling.
Maar ze zijn niet allemaal even sterk. Venus en Mars zijn verstoken van deze functie, terwijl andere heel verschillend zijn. NASA onderzocht zorgvuldig de toestand van de magnetische velden wanneer de sondes de buitenste planeten bereikten en een volledig beeld schetsten van het proces van magnetosfeervorming en contact met de omgeving.
Aarde
De magnetosfeer van de aarde
Gevormd door een constant bewegend gesmolten metaal in de planeet. De vorm lijkt op de ijskegel met een afgeronde voorkant en een verlengde staart naar de zon gekeerd.
Lichten worden gemaakt in de buurt van het grondgebied van de magnetische polen. Misschien heeft de magnetosfeer van de aarde de vorming van het leven beïnvloed.
Mercurius
De planeet is begiftigd met een kern met een grote hoeveelheid ijzer, maar de sterkte van het magnetische veld bereikt slechts 1% van de aarde. Het wordt samengeperst door intense stellaire gloed, die zijn lengte beperkt.
Jupiter
Jupiter's Magnetosphere
Na de zon heeft het de sterkste en grootste magnetosfeer in het systeem, met een bereik van 12 miljoen mijlen. De planeet heeft geen kern met gesmolten metaal, dus het magnetische veld wordt gevormd door gecomprimeerde vloeibare metallische waterstof.
Een van de manen van Jupiter Io is ook beroemd om zijn vulkanische activiteit, waarbij deeltjes worden vrijgegeven in de planetaire magnetosfeer. Ze vormen krachtige stralingsgordels en aurora's. De grootste satelliet heeft ook een eigen veld, Ganymedes (de enige maan).
Saturn
Magnetosfeer van Saturn
Het schaalringsysteem beïnvloedde de vorm van de magnetosfeer. Moleculen zuurstof en water verdampen uit de ringen en vrijkomen deeltjes. Sommige satellieten helpen deze deeltjes van de magnetosfeer te vangen, maar Enceladus (actieve geisers) vullen reserves juist aan.
Uranus
Uranus Magnetosphere
De magnetosfeer van de planeet werd pas in 1986 opgemerkt tijdens de passage van Voyager-2. Het magnetische veld en de as liggen op 59 graden uit de buurt van de uitlijning. Ook passeert het magnetisch veld niet het planetaire centrum, dus de kracht verandert abrupt op het oppervlak.
Neptunus
Neptune's Magnetosphere
In 1989 vloog Voyager-2 naar Neptune. Het merkte ook de afwijking van de magnetosfeer van de rotatie-as 47 graden op, waardoor er een verschil in kracht op het oppervlak is. Daarom verschijnen er aurora's over de hele planeet.
Buiten ons systeem hebben we aurora's op bruine dwergen kunnen repareren. Er is bewijs voor de aanwezigheid van de magnetosfeer op grootschalige exoplaneten. Maar om te bevestigen zullen meer observaties nodig zijn.
