In 1846 werd de achtste planeet van de zon, Neptunus, gevonden en na 17 dagen werd zijn grootste satelliet, Triton, opgemerkt. Dit object werpt echter nog steeds veel vragen op, omdat het letterlijk met geweld het oude systeem van Neptunus binnendrong.
Triton staat op de zevende plaats tussen de manen van het zonnestelsel. Maar het wordt beschouwd als de enige grote satelliet begiftigd met retrograde orbitale beweging. Het is ook een zeldzaam voorbeeld van een maan met geologische activiteit en cryovolcanen die stikstof uitspuwen. Maar vooral proberen wetenschappers zijn verleden te bestuderen.
Nu roteren rond Neptunus 14 satellieten. Maar een theorie zegt dat in de oudheid de maanfamilie van de planeet er totaal anders uitzag en ordelijker was. Maar dat veranderde allemaal toen Triton het systeem binnendrong en verschillende satellieten pushte of vernietigde.
Vergelijkende grootte van de aarde, de maan en Triton
Jarenlang vermoedden onderzoekers dat Triton nooit deel uitmaakte van de oorspronkelijke familie van Neptune-satellieten. Dit werd gesuggereerd door retrograde orbitale beweging en het feit dat de satelliet 99% van de totale massa van objecten in een baan rond de planeet beslaat. Trouwens, niet alleen Triton valt op tussen de manen. Nereid wordt beschouwd als een van de meest afgelegen manen van Neptunus en heeft de meest excentrische baan in het zonnestelsel.
Een gedetailleerde studie van het gedrag van Triton leidde wetenschappers naar een nieuwe theorie. Nu wordt aangenomen dat Triton oorspronkelijk deel uitmaakte van een dubbel object, waarmee het roteerde op de rand van het zonnestelsel (mogelijk in de Kuipergordel). Op de een of andere manier trok de zwaartekracht van Neptunus de maan, en het tweede voorwerp wist te ontsnappen. In eerste instantie was de baan van Triton erg langwerpig, maar door talrijke botsingen met kleine satellieten raakte hij meer dan 100.000 jaar af aan zijn huidige uiterlijk. Tijdens de schermutselingen werden veel manen uit het Neptune-systeem gegooid. Sommige satellieten naderden de planeet en werden gescheiden door de zwaartekracht.
Triton Color Mosaic, gemaakt door Voyager 2 in 1989
Maar er is nog een interessant idee. Er wordt aangenomen dat sommige van de kleine satellieten werden opgenomen door Triton zelf. In feite kunnen we een echt Frankenstein-monster hebben, gemaakt van de overblijfselen van oude satellieten die tijdens de botsing waren vernietigd.
Om deze theorie te testen, moet je een ruimtevaartuig naar Triton sturen, dat monsters van verschillende plaatsen voor analyse zal nemen. Onder de geplande missies worden beschouwd Neptune orbiter en Triton Hopper. Ze zijn echter nog steeds in het stadium van overweging.
Trouwens, er is een theorie dat Triton niet eeuwig in de buurt van de planeet zal blijven bestaan. Misschien zal Neptunus na 3,5 miljard jaar van zwaartekracht de maan aantrekken en uit elkaar halen, een ring vormen rond de planeet.
