op te lossen
Met behulp van de kracht en de synergie van twee ruimtetelescopen, voerden wetenschappers de meest nauwkeurige metingen uit van de snelheid van uitzetting van het universum. Deze resultaten verergeren verder de discrepantie tussen de metingen van de uitzettingssnelheid van het dichtstbijzijnde Universum en het origineel, toen sterrenstelsels en sterren nog niet bestonden.
De spanning wijst erop dat een compleet nieuwe fysica aan de basis van het hele universum kan liggen. Onder de mogelijkheden zijn de kracht van donkere materie, donkere energie of een onbekend nieuw deeltje. De gecombineerde observatie van de Hubble Space Telescope (NASA) en het Gaia Space Observatory (ESA) toonden een verbeterde waarde van de Hubble-constante. Dit is de snelheid waarmee de ruimte 13,8 miljard jaar geleden sinds de oerknal uitbreidt.
Maar nauwkeurige metingen zijn nog steeds in tegenspraak met het Planck-observatorium, dat 360000 jaar na de oerknal de toestand van het universum heeft gemeten. Er is een afdruk van deze gebeurtenis gecodeerd in magnetrons overal in de lucht. Planck heeft de parameters van rimpelingen in relictstraling gemeten, veroorzaakt door kleine verstoringen in de gigantische vuurbal. Kleine details tonen de hoeveelheid donkere materie en normaal, de baan van het universum op dit moment en andere kosmologische parameters.
Met behulp van de twee krachtigste ruimtetelescopen ter wereld (Hubble en Gaia), hebben wetenschappers de meest nauwkeurige metingen gedaan van de mate van uitzetting van het heelal. Om dit te doen, was het noodzakelijk om de afstand tussen naburige sterrenstelsels te berekenen met behulp van variabele cepheïden. Door hun interne helderheid te vergelijken met het schijnbare kunnen onderzoekers de afstand bepalen. Gaia verfijnt dit criterium verder door geometrisch de afstand tot variabele Cepheïd in de Melkweg te meten
Deze metingen voorspellen wanneer het vroege heelal met zijn huidige snelheid begon uit te zetten. Maar de voorspellingen passen niet in de nieuwe dimensies. In 2005 besloten leden van het SHOES-team om het precieze tempo van de uitbreiding van de ruimte te bepalen. In de loop der jaren zijn de methoden verbeterd en nu geeft de indicator een nauwkeurigheid tot 2,2%.
Hubble's constante is nodig om de ouderdom van het heelal te bepalen, dus dit is een belangrijk onderwerp voor kosmologen. De indicator is genoemd naar astronoom Edwin Hubble, die bijna een eeuw geleden onthulde dat de ruimte gelijkmatig in alle richtingen expandeert. Het lijkt erop dat sterrenstelsels zich terugtrekken van de aarde in verhouding tot hun afstanden. Dat wil zeggen, hoe verder ze zijn, hoe sneller ze weggaan. De exacte waarde van de constante stelt je in staat een beeld te creëren van de kosmische evolutie, de samenstelling van de ruimte af te leiden en een duidelijke voorspelling te geven van de finale. Aan de hand van gegevens van Hubble en Gaia bepaalden wetenschappers de huidige groeisnelheid met 73,5 km per seconde per megaparsec. Dat wil zeggen, voor elke 3,3 miljoen lichtjaren van ons, beweegt de melkweg 73,5 km / s sneller. Maar de gegevens van Planck laten zien dat de uitbreiding slechts 67 km / s per megaparsec bereikt.
Om de afstand tussen naburige sterrenstelsels te bepalen, gebruikten de onderzoekers pulserende sterren - variabele cepheīd, waarvan de snelheden overeenkomen met de interne helderheid. Gaia verfijnde deze criteria verder door geometrisch afstanden tot 50 Cepheit-variabelen in de Melkweg te meten. Door de combinatie van de Hubble-gegevens konden astronomen Cepheïden nauwkeuriger kalibreren en gebruiken als afstandsmarkeringen.
Het doel van het team is om samen met Gaia de Hubble constante verfijningsdrempel tegen het begin van de 2020s te halen tot een waarde van 1%.
