Nieuwe observaties gemaakt door NASA's MESSENGER-missie laten zien waar waterijs is, maar verklaren de oorsprong ervan niet.
Hoewel Mercurius de dichtstbijzijnde planeet is voor zon, is er ijs in de diepte van sommige kraters. Maar hoevelen zijn het, en hoe is hij daar gekomen? Dit wordt beantwoord door een nieuwe studie. Er wordt aangenomen dat de dikte ongeveer 50 meter is, maar dit is slechts een schatting bij benadering. Maar welke soorten kometen hem daar brachten, blijft een raadsel.
De studie was gebaseerd op de informatie van de Mercurial Laser Altimeter - een apparaat van de NASA MESSENGER-missie, die in 2015 op de planeet stortte (zoals gepland) in 2015. Eerder suggereerde een combinatie van op de grond gebaseerde radar- en neutronengegevens dat de waterijsreserves minstens 1-2 meter dik hadden moeten zijn. Maar de nieuwe gegevens verhogen het tot een mogelijke 85 m.
Maar intrigeert in plaats van kwantiteit, maar oorsprong. Onderzoekers weten niet zeker of het ijs afkomstig was van kometen met een lange periode van het type Halley (afkomstig van Oort clouds - verzamelingen ijsobjecten in het verre zonnestelsel) of kometen uit de Jupiter-familie (van Kuipergordel - ijsgroep buiten de baan Neptunus). "Als we de ondergrens van de ijsdikte zouden vinden, die significant groter was dan nul, zouden we de aanwezigheid van een Halley-komeet of asteroïden die verantwoordelijk is voor het leveren van water aan Mercury uitsluiten," zei Vincent Ik, hoofdauteur van het artikel.
"Modellen voor een stroom micrometeorieten die Mercurius bereikt, zijn nogal onzeker", zegt hij. - "Sommige van de modernere modellen slaagden erin om 50 meter ijs naar poolkraters te brengen (zoals de kometen van Jupiter). Echter, als de diepte van het ijs 50 m bereikt in alle poolkraters, sluit dit de mogelijkheid uit dat een recente klap hen heeft gebracht. Maar een andere studie gelooft dat de drummer die de Hokusai-krater heeft gemaakt verantwoordelijk kan zijn voor de depositie van polair waterijs. "
De indruk van de kunstenaar van de BepiColombo-missie op Mercurius
Gevraagd naar de betekenis van de resultaten, voegde Ick eraan toe dat ze "nog steeds niet gedefinieerd" zijn, omdat de dikte van het ijs niet nauwkeurig is. Hij zei dat hij van plan is om de laatste gegevens van de MESSENGER te gebruiken om de beste monsters van de poolgebieden te verkrijgen, waardoor de kraters en, mogelijk zelfs kleine, nader kunnen worden bekeken. En dit zal helpen om een strengere limiet vast te stellen voor de diepte van het ijs. Of u kunt profiteren van de nieuwe BepiColombo Mercury-missie, gepland voor de 2020s. Het moet worden uitgerust met een laserhoogtemeter.
"Als BepiColombo laag over de Zuidpool vliegt, en niet de Noordpool, zoals MESSENGER, dan zouden we de kwaliteit van de beelden van poolkraters verhogen en verbeteren. Maar ik ben er niet zeker van of ze al besloten hebben met de baan van het apparaat, "zei Ik.
"Individuele hoogte wordt gemeten met een laser met een nauwkeurigheid van één meter. Maar het probleem is dat de kraters afwijkingen hebben van de asymmetrie tot 100 m. We zullen het gemiddelde moeten uitvoeren om ervoor te zorgen dat het hoogteverschil te danken is aan ijs, en niet aan de aard van de kraters, "zegt hij.
