Door de geschiedenis van de Koude Oorlog te bestuderen, kunnen we het omringende ruimtesysteem beter begrijpen, namelijk weersverschijnselen. Meestal wordt het kosmische weer dat van invloed is op de magnetische omgeving op aarde veroorzaakt door zonneactiviteit. Maar onlangs werden documenten over kernproeven en andere mechanismen die oscillaties veroorzaakten in het magnetische systeem, vrijgegeven. Dit zal NASA helpen de bescherming van satellieten en astronauten tegen straling te versterken.
Van 1958-1962 De Verenigde Staten en de USSR voerden verschillende soorten tests uit op een hoogte voor militaire doeleinden. Er is veel tijd verstreken, maar nu is het mogelijk om na te gaan hoe de mens in staat is om de kosmos te beïnvloeden. Wat is ruimteweer en hoe beïnvloedt het de planeet en de mensen?
We roteren in de buurt van de actieve ster en sturen miljoenen hoogenergetische deeltjes in de vorm van de zonnewind. Het hoopt zich op in het hele systeem en "valt" de aarde en zijn beschermende veld (magnetosfeer) aan. De meesten van hen worden afgestoten, maar degenen die hun weg banen, kunnen de satellieten schaden (vernietig de ingebouwde elektronica, interfereren met navigatie en breken de communicatie). Samen met elektromagnetische energie creëren ze aurora's en transformaties in een magnetisch veld vormen stromen die elektrische netwerken beschadigen. Soortgelijke effecten werden geproduceerd tijdens explosies op een hoogte van 16-250 mijl tijdens de Koude Oorlog. Bij detonatie verwijderde de eerste explosiegolf de uitdijende plasma-vuurbal. Dit vormde een aardmagnetische verstoring die de magnetische krachtlijnen van de planeet vervormt en een elektrisch veld op het oppervlak induceerde.
Sommige tests hebben kunstmatige stralingsgordels gemaakt, zoals Van Allen-riemen. Het is een laag geladen deeltjes die op een bepaalde plaats wordt vastgehouden door magnetische velden. Dus bleven ze wekenlang in een groep en soms jaren. Ze kunnen de elektronica van de satellieten beïnvloeden. Hoewel ze fysiek vergelijkbaar zijn met de natuurlijke stralingsgordels, hadden de deeltjes verschillende energieën.
Andere tests hebben fenomenen gekopieerd die we in de ruimte kunnen vinden. Op 1 augustus 1958 voerden ze een test uit van Tick, die een kunstmatige uitstraling creëerde. Voor de plaats Johnson Island in de Stille Oceaan gekozen. Op dezelfde dag werd een ongewone gloed waargenomen bij het Apia Observatorium, alleen gelegen aan de polen. Hoogstwaarschijnlijk volgden de deeltjes vrijgegeven door het experiment de magnetische veldlijnen naar het Polynesische volk, waardoor de aurora borealis ontstond. In hetzelfde jaar werd de Argus-test uitgevoerd en werden effecten over de hele wereld waargenomen. We kozen een grotere afstand vanaf het oppervlak, waardoor de deeltjes zich verder rond de planeet konden verspreiden. Als gevolg hiervan werden plotselinge geomagnetische stormen waargenomen in Zweden en Arizona. De onderzoekers gebruikten deze gegevens om bij te houden hoe snel de deeltjes bewogen. Ze wisten twee hoogfrequente golven te identificeren. De snelheid van de eerste - 1860 mijl per seconde, en de tweede - een kwart minder. Maar deze functies duurden slechts een paar seconden.
Nucleaire tests in de atmosfeer zijn nog niet lang uitgevoerd, maar een studie van deze historische gebeurtenissen maakt het mogelijk om te begrijpen hoe ruimteweer de infrastructuur en technologie beïnvloedt. Het is ook een waardevolle bijdrage aan de heliofysica die de oorzaken van ruimteweer onderzoekt.
