De structuur van het universum lijkt op Zwitserse kaas met filamenten en holtes. Een nieuwe studie bevestigt het idee dat we ons in een van de leegtes bevinden
In eenvoudiger taal leven we in de echte wildernis. Amy Bargers onderzoek in 2013 toonde aan dat in een volledige universumstructuur ons sterrenstelsel zich in een enorme leegte bevindt - een ruimtelijk gebied met minder sterrenstelsels dan verwacht. Dit helpt niet alleen om te begrijpen dat we in een holte van Zwitserse kaas leven, maar verklaart ook waarom er afwijkingen zijn in de Hubble-constante (gebruikt om de mate van expansie te beschrijven).
Natuurlijk is nauwkeurigheid belangrijk in de berekeningen. Maar dit is moeilijk te bereiken, omdat verschillende kosmologen een afwijking in de resultaten zullen krijgen. En dit alles komt door het leven in de leegte. Feit is dat er in de "lege ruimte" meer materie is, wat betekent dat de zwaartekracht toeneemt, die de Hubble-constante oscilleert.
Een kaart van het lokale universum, gemaakt door de Sloan digital heavenestial survey. Oranje gebieden hebben een hogere dichtheid van galactische clusters en filamenten.
Om de universele structuur en dit probleem te begrijpen, is het belangrijk om onze "kaas" zo gedetailleerd mogelijk te begrijpen. De ruimte wordt weergegeven door lege ruimten en filamenten (normale materie). De filamenten zijn superclusters en galactische clusters die sterren, gas en stof bevatten. Er wordt aangenomen dat donkere energie en donkere materie die uit het zicht is weggelaten, 95% van de universele inhoud vullen. De leegte waarin we leven, heet KBC. Zijn straal bereikt 1 miljard lichte jaren. Hoewel dit het grootste "gat" is van het bekende. Hubble's constante werd berekend door supernovae. Dit zijn markeringen die afstanden in de ruimte meten. Ondanks hoe ver ze uit sterrenstelsels komen, geven ze dezelfde hoeveelheid energie vrij.
De belangrijkste informatie over het vroege heelal wordt verkregen uit de overblijfselstraling. We zien dat de ruimte warm en homogeen was met kleine temperatuurschommelingen. Deze kleine afwijkingen helpen ons om de Hubble-constante af te leiden.
Wetenschappers geloven dat er geen tegenspraak is dat we in een vacuüm leven. En deze kennis is belangrijk, omdat hiermee de tekortkomingen van sommige berekeningsmethoden worden opgelost en het uitbreidingsproces nauwkeuriger wordt bestudeerd.
