In de sci-fi-film "Arrival" speelt Amy Adams de rol van een coole taalkundige die kan communiceren met alpenlegers die heptapoden worden genoemd. Maar kunnen aliens er echt zo uitzien?
Op het eerste gezicht lijken de aliens van "Aankomst" overtuigender of "harder" dan andere soorten science fiction films. Waarom? Welnu, deze wezens hebben tentakels en een complexe communicatietaal. Bovendien is hun taal echt, omdat het specifiek voor de film is uitgevonden.
In de eerdere films lijken aliens nogal grappig en achterhaald. Mee eens dat het moeilijk te geloven is in de realiteit van het bestaan van wezens uit 'Beyond the Limits of the Possible', die meer op rubberen poppen lijken. Maar de schuld voor de "veroudering" van het beeld is niet de moderne wetenschap, omdat er geen echt biologisch gebied bestaat dat het potentiële type buitenaardse wezens bestudeert.
Bovendien is, vanuit het oogpunt van de echte wetenschap, contact met intelligent buitenaards leven onwaarschijnlijk en zelfs praktisch onmogelijk. De Fermi-paradox stelt expliciet dat we geen hints van de aanwezigheid van buitenaardse wezens in de Melkweg zien, omdat ze eenvoudigweg niet bestaan.
Een alien met meerdere tentakels in de film "Prometheus"
Het blijkt dat omdat rationele buitenaardse wezens nooit hebben bestaan, er geen echt wetenschappelijk onderzoek was dat mogelijke beelden van schepselen kon bieden. Wat is de basis van de veronderstelling dat de buitenaardse gasten tentakels hebben? Alles is gebaseerd op logisch denken: het leven dat we kennen zou zich in de oceaan ontwikkelen. Wezens in de oceaan hebben tentakels. Daarom een meer realistisch beeld van buitenaardse wezens begiftigd met kosmische tentakels. In het verhaal van Ted Chan "Het verhaal van je leven" (de basis voor het "Aankomst" -scenario) reflecteert de hoofdpersoon op het probleem van communicatie met buitenaardse wezens. Ze is niet verrast dat heptapoden tentakels hebben, want dankzij cinema en boeken lijkt deze functie ons bekend voor te komen.
In de korte film van 1977 "Als leeuwen konden praten," merkt schrijver Paul Park op dat wanneer men een buitenaards wezen probeert te beschrijven, de mensheid als basis moet worden genomen en door de lens van fantasie moet gaan. Hij schrijft:
"De woorden die we in andermans mond stoppen, het gevoel in iemands hart, de hulpmiddelen in de handen van anderen, wat kunnen ze zijn, behalve als een imitatie van onze woorden? ".
De heptapoden komen in het verhaal terecht, omdat ze iets menselijks en aantrekkelijks kunnen zien, waardoor je de verschrikkelijke verschijning vergeet. De kijker is niet langer geïnteresseerd in inkt en inscripties. We zijn gefascineerd door de aanwezigheid van heptapodes van het hart en emoties.
Cover "Coelestis"
Park gelooft dat de verhalen over buitenaardse wezens niet alleen exotische wezens laten zien:
"Wanneer een schrijver een uitheemse soort presenteert, extrapoleert hij hoe mensen zouden zijn als ze de buitenaardse morfologie zouden kunnen delen".
Het park slaagde erin een interessant verhaal te maken met een verbazingwekkend idee: de nieuwkomer introduceren die gedwongen werd mens te worden. Het verhaal van "Coelestis" vertelt over aliens die gedwongen zijn hun uiterlijk te veranderen en vele jaren mens te worden. Het verhaal vertelt over het meisje Catherine, die oorspronkelijk geen man was. En het blijkt dat de plot is gebaseerd op hoe de buitenaardse persoon 'buitenaardse' kwaliteiten in zichzelf ontwikkelt. Het is belangrijk om te begrijpen dat we geen idee hebben hoe aliens denken of kijken, dus elk verhaal is gebaseerd op fantasie en afgeweerd door de menselijke natuur. In de roman van Stanislav Lem "Solaris" eindigt de vraag van het overwinnen van onmogelijke communicatiekloven met een droevige mislukking.
Communiceren met heptapoden in "Aankomst" roept aangename gevoelens op, omdat mensen ervan overtuigd zijn dat de buitenaardse wezens echt zijn en dat ze op hetzelfde niveau van communicatie zijn. De centrale plaats in de plot wordt gegeven aan de nuances van de taal, die het gevoel van realiteit verbetert.
Wanneer de hoofdpersoon in 'Aankomst' het woord 'persoon' op het bord schrijft, houdt ze een spiegel voor de heptapoda. En hoewel het gereflecteerde wezen tentakels heeft, zijn er veel menselijke kenmerken in deze nieuwkomers.
