Een reeks beelden van de Hubble-ruimtetelescoop, gemaakt over 2 jaar, volgt de dood van een grootschalige donkere vortex op Neptunus. De ovale vorm is geslonken van 3100 mijl tot 2300 mijl.
Op een afstand van 3 miljard mijl was er een onheilspellende donkere storm die ooit zo groot was dat hij het gebied van Boston tot Portugal over de Atlantische Oceaan bezet. De afbeeldingen van Neptunus laten zien dat de formatie is verminderd.
Voyager 2 zag voor de eerste keer in de jaren tachtig gigantische donkere stormen op Neptunus. Sindsdien heeft de ruimtetelescoop scherpte verkregen in blauw licht, waardoor het mogelijk was om de bizarre functies te volgen. Een telescoop vond twee stormen in het midden van de jaren negentig, die later verdwenen. De laatste storm vastgelegd in 2015.
Net als de Grote Rode Vlek van Jupiter, roteert deze storm in een anticycloon richting en zuigt het materiaal uit de diepten van de ijzige atmosfeer van de planeet. Het donkere vlekmateriaal kan bestaan uit waterstofsulfide met een sterke geur van rotte eieren. Als het kenmerk van Jupiter al meer dan 200 jaar wordt waargenomen, dan kunnen de donkere draaikolken van Neptunus het slechts een paar jaar volhouden.
Hoewel er geen exacte informatie is over hoe ze worden gevormd en wat de rotatiesnelheid is. Hoogst waarschijnlijk worden ze veroorzaakt door instabiliteit in de botsing van winden in het oosten en het westen. De donkere vortex komt niet overeen met het gedrag van de voorspellingen. Het is duidelijk dat wetenschappers zijn dood in de gaten houden. Dynamische modellen laten zien dat anticyclonen onder invloed van de windschering van de planeet naar de equatoriale lijn afdrijven. Men geloofde dat zodra de wervelwind te dichtbij kwam, het een heldere flits van wolkactiviteit zou creëren.
In plaats daarvan verdween de plek, voor het eerst gezien in de middelste zuidelijke breedtegraden, eenvoudigweg. Misschien is het hele ding in de richting van de veranderde drift: naar de zuidpool, en niet naar de evenaar. Ook heeft de spot geen sterke beperking door talrijke wisselende windstralen (in tegenstelling tot Jupiter). Het lijkt erop dat er slechts 3 brede stromen op de planeet zijn: in het westen op de evenaar en in het oosten rond de noord- en zuidpolen.
Alleen Hubble en Voyager observeerden de wervelwinden. De benodigde gegevens konden worden verkregen van de telescoop. Tot dusverre is alleen Hubble in staat om dergelijke functies in UV-licht te bestuderen.
