Voordat de explosieve finale van de stervende ster komt, is het ongelooflijk moeilijk te vinden. En dit stelt wetenschappers enorm teleur die graag meer willen weten over hoe een plotseling ingestorte ster zich gedraagt.
Als gevolg van de explosie van een supernova is het sterrenstelsel bezaaid met ijzer, silicium en andere elementen die zijn gecreëerd door de nucleaire synthese van waterstof en helium van de gedoemde stervormige kern.
Maar de visie en snelheid van de reactie hielpen astronomen de dood van een massieve ster te vangen op 6 oktober 2013. Een geautomatiseerde groothoekcamera bij het Palomar Observatory (Californië) zag een zeer jonge supernova in het spiraalstelsel NGC 7610, 160 miljoen lichtjaren verwijderd van de aarde.
Toen hij besefte dat er geen supernova was in de vorige scanresultaten, waarschuwde astrofysicus Ofer Yaron van het Weizmann Institute of Sciences (Israël) zijn collega's om zich voor te bereiden op de jacht.
Toevallig maakte astronoom Dan Pearl van het California Institute of Technology spectroscopische waarnemingen met behulp van de Keck-telescoop op Hawaï en merkte een nieuw ontdekte supernova op. Hij slaagde erin om gegevens te verzamelen en te bestuderen wat er een jaar voor haar dood was "uitgerukt" met een ster. "Directe observatie van deze processen is een moeilijke taak, omdat het moeilijk is om ze in dergelijke stadia te vinden", schreef Yaron.
Wetenschappers hebben ontdekt dat een jaar voor de explosie, ze een massa die gelijk is aan 1000 terrestrische, van zich afschiet. Daaropvolgende observaties door NASA's Swift-satelliet in röntgen- en ultraviolette stralen maakten het mogelijk om een kaart te maken van de verdeling van materiaal dat werd uitgeworpen voordat het naar de supernova ging.
"Deze waarnemingen zijn cruciaal voor het begrijpen van de evolutionaire stadia van massieve sterren en de explosiemechanismen zelf", zegt Yaron.
In de gegevens van Keck vonden wetenschappers chemische afdrukken van sterk geïoniseerde zuurstof en andere materialen.
"We hebben het evenement tijdens de jongste en meest warme fase gezien en alles gezien voordat het materiaal uit de ster was gemorst," zei hij. "Dergelijke observaties zijn belangrijk voor theoretici en makers van sterrenevolutiemodellen. Het biedt immers een weergave van de exacte mechanismen die van invloed zijn op de meest recente stadia. "
