Meestal bevinden zwarte gaten zich in een stabiele positie, gelegen in de galactische centra. Maar informatie van het Chandra X-ray Observatory laat zien dat er een uitzondering op de regels kan zijn.
Onder schot is een voorwerp waarvan het gewicht 160 miljoen zonne-energie bereikt. Gelegen op 3,9 miljard lichtjaar van ons. Voor wetenschappers zijn dergelijke formaties van belang omdat ze ons in staat stellen om nieuwe informatie over het gedrag van zwarte gaten te leren.
Het kan zich vormen wanneer twee of meer superzware zwarte gaten samenvloeien. In een dergelijk scenario genereert de botsing zwaartekrachtgolven, die actiever worden uitgezonden in de ene richting dan in de andere. Nog een slag, maar vanaf de andere kant duwt een gat uit het galactische centrum, zoals te zien is in de artistieke illustratie.
Slagkracht is gebaseerd op de richting waarin de gaten draaien en hun snelheden. Daarom kunnen deze parameters worden berekend door het "geretourneerde" zwarte gat te bestuderen. Voor toezicht werd de Chandra-telescoop gebruikt, die de röntgenstralen van een gat vastlegde. Toen ontdekte de Hubble-ruimtetelescoop twee pieken, wat betekent dat er twee objecten aanwezig zijn of dat het gerolde zwarte gat "ontsnapt" is uit het centrale gebied. Tijdens het zoeken kwamen wetenschappers een uitstekende kandidaat tegen. Aan de linkerkant van de inzet zie je de Hubble-gegevens (twee heldere punten in de buurt van het galactische centrum). Een ervan bevindt zich in het centrum en de tweede is 3000 lichtjaren verwijderd. De tweede is een superzwaar zwart gat. Zijn positie valt samen met de plaats van detectie van de bron van röntgenstralen, gevonden door de Chandra-telescoop (rechts in de inzet). Als we de conclusies samenvatten, werd het duidelijk dat de snelheid van een toenemend zwart gat dat is verschoven ten opzichte van het centrum, verschilt van het galactische. Dat wil zeggen, we hebben een onstabiel superzwaar zwart gat.
Bovendien zijn schendingen in de externe structuur van de Melkweg ook merkbaar. Dit kan duiden op een recente fusie met een andere melkweg. Dergelijke informatie ondersteunt het idee van een rebound-gat, omdat bij het samenvoegen van sterrenstelsels ook zwarte gaten samenkomen.
Er is een andere verklaring. Twee supermassieve zwarte gaten bevinden zich in het centrale galactische deel, maar een ervan produceert eenvoudig geen waarneembare straling, omdat het groeiproces te langzaam is. Om deze theorie te bevestigen, moet je meer informatie verzamelen.
