Het OSIRIS-instrument bij de Big Canary Telescope (GTC) was in staat om het meest diepgaande onderzoek van sterrenstelsels uit te voeren als onderdeel van het OTELO-project. Nieuwe informatie kan ons begrip van de vorming en evolutie van sterrenstelsels veranderen.
OTELO is de diepste telling van sterrenstelsels met emissielijnen. Deze map bevat meer dan 11.000 sterrenstelsels. Op dit moment wordt de GTC beschouwd als 's werelds grootste optische en IR-telescoop met een hoofdspiegel met een diameter van 10,4 m. Daarom is hij ideaal voor het observeren van diepe ruimte.
OTELO was gericht op het vinden van een hypothetische populatie van sterrenstelsels die niemand eerder had gevonden. Dit zijn objecten die niet in andere galactische studies konden worden opgelost, maar die zich manifesteren in OSIRIS-afbeeldingen met behulp van aangepaste filters. Ze laten je sterrenstelsels zien met emissielijnen die naar geïoniseerd gas wijzen. Zo'n gas kan geïoniseerd worden door sterren met een grotere massiviteit dan solaire of krachtige processen rond superzware zwarte gaten in galactische centra. Maar het aandeel van deze sterrenstelsels geeft niet genoeg licht om te verschijnen in de beoordelingen van eenvoudige filters. Zonder een volledige lijst zou het moeilijk zijn om de eigenschappen van sterrenstelsels te bestuderen.
OSIRIS volgt de lucht in het optische bereik van het spectrum (zichtbaar licht), hoewel het zich uitstrekt op de rand van het nabije IR-gebied en UV-licht. Vanuit het Roque de los Muchachos Observatorium kan dit apparaat een "spookachtige" galactische populatie vinden, waarvan de analyse het inzicht in de processen van creatie en ontwikkeling van sterrenstelsels kan veranderen.
