Astronomen hebben een ongekende "vloedvernietiging" vastgelegd, waar een zwart gat vanuit het centrum van de melkweg een ster barst. Het absorptieproces duurt ongeveer 10 jaar.
Het is geen geheim dat het naderen van het zwarte gat een ongelooflijk vreselijke onderneming is. De extreme vervorming van ruimte en tijd creëert getijdekrachten die planeten en sterren in stukken scheuren voordat ze in de vergetelheid raken. Maar in het algemeen, als een ster behoorlijk geteisterd wordt door getijdekrachten, zal het lijden ervan niet lang duren, omdat al het materiaal door een gat wordt opgezogen en de rest in de ruimte wordt gespoten.
Maar een ster had geen geluk, want ze moest 10 jaar lang pesten doorstaan. En dit is 10 keer meer dan het standaard "kill" -proces.
"We waren getuige van een spectaculaire en langdurige ondergang van de ster", zei Dacheng Lin van de University of New Hampshire in Durham. "Tientallen getijdeverschijnselen zijn al sinds 1990 ontdekt, maar er is er nog geen geweest die deze tijdens de duur zou overschrijden."
De wetenschappers combineerden de waarnemingskracht van drie ruimtetelescopen (Chandra NASA, de Swift-eenheid en de Europese XMM-Newton) en ontdekten het drama dat zich in het centrum van de melkweg afspeelde, op 1,8 miljard lichtjaar afstand. Met krachtige röntgenstralen liet het getijgebeurtenis XJ1500 + 0154 astronomen een turbulente geschiedenis zien van wat er gebeurt als een ster, met een massa die tweemaal hoger is dan de zon, in een zwart gat valt voor het avondeten. Voor het eerst volgde het evenement XMM-Newton op 23 juli 2005. De piek van zijn helderheid bereikte 5 juni 2008, toen Chandra zich bij de waarneming voegde. Sindsdien is het dimmen van röntgenstralen in de loop van de tijd verschillende keren waargenomen, zich realiserend hoe massieve zwarte gaten materie consumeren, en misschien begrijpen hoe ze snel massa bereikten in het vroege universum.
"Terwijl we naar het object keken, merkten we hoe snel het groeide," zei James Guillochon van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics in Cambridge. "Dit is een ongelooflijke demonstratie van het vetmesten van een zwarte ster."
Door röntgenstralen te meten, konden astronomen beoordelen hoe effectief een zwart gat gemengd stellair materiaal consumeerde om te behouden in zijn aanwasschijf. In dit geval blijft het uittredende materiaal van de getijgebeurtenis verbruikt. Modellen suggereren dat röntgenstraling nog een paar jaar zal blijven vervagen.
"Dit bewijst dat zwarte gaten extreem snel kunnen groeien", zegt Stephanie Comossa. "Het zal helpen om te begrijpen hoe ze zich zo snel ontwikkelen."
Een van de onopgeloste problemen tot nu toe betreft het bestaan van superzware zwarte gaten aan het begin van ons universum. Dat wil zeggen, hoe zijn ze zo snel gegroeid? Een nieuwe studie en het dieet van het zwarte gat kunnen een deel van het antwoord onthullen.
