Artistieke visie op de botsing van twee neutronensterren. Een Amerikaanse onderzoeker heeft een 3D-computersimulatie gemaakt waarmee je beter kunt bekijken wat er na de impact gebeurt.
Het nieuwe driedimensionale computermodel biedt ongekende details over de gevolgen van de botsing van twee neutronensterren. Hiermee kun je beter begrijpen hoe sommige van de fundamentele elementen (goud en lood) van het universum worden gevormd in kosmische botsingen.
Wetenschappers zagen voor het eerst een gammastraaluitbarsting door de botsing van twee neutronensterren, wat ons in staat stelt de massa neutronensterren te berekenen en zelfs te bevestigen hoe snel het heelal zich uitbreidt. Neutronensterren zijn de kleinste en dichtste objecten, die erin slagen om de grootte te bereiken van een stad met een zonnemassa. Bij een botsing worden ze samengevoegd in een flits van licht en granaatscherven.
Tot nu toe was het niet mogelijk om een voldoende complex computermodel te creëren om uit te leggen waar al dit materiaal eindigt. Het nieuwe model laat echter zien dat de accretieschijf dubbel zoveel materiaal gooit bij hogere snelheden in vergelijking met de vorige tweedimensionale modellen.
De doorsnede van het model van twee botsende neutronensterren toont een accretieschijf (rood) rond het centrale zwarte gat. Astrofysische jetblauwe trechter boven en onder het zwarte gat
Natuurlijk, nieuwe resultaten elimineren geschillen niet volledig, maar we krijgen meer accurate cijfers. Het model maakte het ook mogelijk om rekening te houden met een andere methode om stoffen uit te werpen bij een botsing: een smalle pluim van deeltjes en straling vormde zich op de astrofysische straal, die bijna met de snelheid van het licht vloog. Er wordt aangenomen dat de straal fungeert als een bron van gammastraaluitbarsting.
Het maken van een 3D-model is een moeilijke taak. Een botsing met neutronensterren duurt slechts een milliseconde en een aanwasschijf duurt enkele seconden. Maar de formatie omvat complexe fysica en een groot aantal fysieke processen die tegelijkertijd plaatsvinden. Vooral moeilijk om te gaan met het magnetisch veld. Wetenschappers kennen de vergelijking die dit proces beschrijft, maar 3D kan hier niet worden gedaan. Als gevolg hiervan is het niet alleen noodzakelijk om de simulatie gedurende een lange tijd uit te voeren, maar ook om deze in drie dimensies te modelleren, hetgeen duur is.
