Sterrenstelsels zijn er in alle soorten en maten, maar over het algemeen kunnen ze worden onderverdeeld in gemakkelijk herkenbare of reguliere, zoals een spiraalvormige of middelmatige elliptische trainer. En dan zijn er onregelmatige sterrenstelsels, die goed zijn voor ongeveer een kwart van de bekende sterrenstelsels en die alleen maar merkwaardig vies zijn.
In een recente observatie van de Hubble-ruimtetelescoop werd een van deze onregelmatige sterrenstelsels ontdekt, ongeveer 16 miljoen lichtjaren verwijderd van de aarde. Het ziet eruit als een losse verzameling sterren, samen gegooid en vervolgens verspreid, zoals ik deed aan het einde van een semester aan de universiteit, in een kamer in een slaapzaal. Maar deze melkweg, NGC 5408 genaamd, is niet alleen een verstrooiing van sterren! Dit is een hele melkweg, die een bepaalde geschiedenis heeft.
Het werd oorspronkelijk ontdekt door de Britse astronoom en wiskundige John Herschel in juni 1834. Aanvankelijk was NGC 5408 vermoedelijk een planetaire nevel - een gaswolk van gas gegenereerd door een stervende ster. Maar na verloop van tijd, toen de astronomische optica verbeterde, werd de ware aard ervan onthuld; NGC 5408 is nog steeds een melkwegstelsel dat leeft volgens zijn eigen regels, die weigert zich aan de juiste vorm te conformeren. Volgens een NASA-persbericht onderscheidt NGC 5408 zich door zijn ultraheldere röntgenbron, bekend als NGC 5408 X-1. Deze klasse objecten kan behoren tot de tussenliggende massa van een zwart gat, een van de meest populaire astrofysische objecten in de ruimte.
Tussenliggende massa's zwarte gaten (of IMBH's uit het Engels) zijn het "gemiddelde gewicht" van een zwart gat, waarvan wordt aangenomen dat ze zijn verdwenen in een evolutionaire verbinding tussen de stellaire massa en de gigantische zwarte gaten. Ze zijn erg moeilijk te vinden en astronomen controleren momenteel ultraheldere röntgenbronnen in de hoop dat ze een signaal kunnen opvangen.
