Zelfs toen Wisconsin en West-Rusland ten zuiden van de evenaar splitsten, bracht een gewelddadige botsing in de asteroïdengordel de aarde bloot aan meteorieten.
Ruimtestenen, die 100 keer groter waren dan de meteorieten van vandaag, brokkelden af naar de aarde (rotsen ter grootte van een voetbalveld vallen ongeveer om de 10.000 jaar op de aarde). Er werden echter een tiental inslagkraters ontdekt, gevormd als gevolg van het oude bombardement van 470.000.000 jaar geleden tijdens de Ordovicium-periode. De meesten van hen bevinden zich in Noord-Amerika, Zweden en West-Rusland. Er zijn ongeveer 185 bekende inslagkraters op aarde van verschillende leeftijden, terwijl de maan meer dan 100.000 heeft.
Maar het aantal kraters van de Ordovicium-periode kan binnenkort veranderen. Dit komt omdat de technologie van het zoeken naar bewijsmateriaal dat de aanwezigheid van een shockkrater bevestigt, eenvoudiger en goedkoper is geworden. "De beelden van Google Earth zijn niet gedetailleerd genoeg om de structuur van de impact te bepalen", zei planetaire geoloog Christian Koublel tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van de Geological Society of America op 22 oktober in Vancouver, British Columbia. Tijdens een bijeenkomst in Vancouver presenteerden onderzoekers nieuw bewijs dat de insluiting van inslagkraters in Wisconsin, Kentucky en Tennessee in de Ordovicium-periodekraters mogelijk zou maken. Drie mysterieuze structuren behielden hun ronde vorm, maar verloren het grootste deel van hun oorspronkelijke functies als gevolg van erosie. In de vorige eeuw leidde open mijnbouw ook tot de vernietiging van een krater in Wisconsin. Alleen de centrale hoogte is bewaard gebleven. Wanneer een meteoriet de aarde raakt, kan de impactkracht de rots omhoog tillen. In elke staat zochten onderzoekers naar sporen van vernietigde mineralen of hitte-effecten. Maar tot nu toe heeft niemand onweerlegbaar bewijs gevonden bij het bestuderen van kraters.
Maar zelfs zonder onweerlegbaar bewijs, is de impact meteoriet, gelegen in de heuvel van Brussel in Dor County, Wisconsin, het beste voorbeeld van een perfecte ronde krater. De vlakke top is gevuld met verbrijzelde Cambrische zandsteen, die zich op een hoogte van 1300 voet onder junior carbonaatgesteenten zou moeten bevinden.
