maken
Blazars steken uit zwarte gaten in hun centra.
In de kosmologie is er een regel: als er iets vreemds in de ruimte gebeurt, ligt de verantwoordelijkheid meestal bij een zwart gat. Dit geldt ook voor de ontdekking van 7 sterrenstelsels, die ons begrip van de galactische grootte en het gedrag van het centrale zwarte gat mogelijk kunnen veranderen.
Er is een mening dat alleen massieve sterrenstelsels genoeg energie hebben om blazars te worden - kolossale stralen van straling, krachtig genoeg om zich voor duizenden lichtjaren uit te strekken. Recente studies tonen echter aan dat kleinere sterrenstelsels daar ook toe in staat zijn, als de noodzakelijke voorwaarden bestaan.
Er zijn 3 hoofd galactische types: ovaal elliptisch, schijf-helix en onregelmatig. De eerste worden als de oudste en massaal beschouwd. Het wordt verondersteld te vormen bij een botsing van twee kleinere sterrenstelsels. In de regel bevatten ze een zwart gat, waarvan de massa één miljard keer de zon overschrijdt.
Vanwege de zwaartekracht nemen centrale zwarte gaten materiaal op en groeien ze. Accretion is betrokken bij dit proces en er wordt een schijf rond het zwarte gat gemaakt. Het begint extreme energiesalvo's uit te zenden in de radio-, infrarood- of röntgenbanden. In dit geval wordt de melkweg als "actief" beschouwd. Blazar is een van de variëteiten van het actieve sterrenstelsel. Dit zijn degenen die een superzwaar zwart gat bevatten, in staat om deeltjes tot bijna lichtsnelheid te versnellen en ze in gecollimeerde smalle stralen (stralen) te houden die ongelooflijk helder lijken als ze in onze richting worden gericht. Deze stralen worden beschouwd als een van de meest extreme bronnen van gammastraling.
Stralen van blazars lijken op fonteinen. Om iets soortgelijks te maken, moeten blazars een krachtige motor hebben - een enorm zwart gat in het midden. De Melkweg is een spiraalvormig sterrenstelsel met mouwen van gas en stof, evenals een helder centrum van oude sterren. Meestal zijn spiraalstelsels inferieur qua massa en activiteit aan een elliptisch type.
Natuurkundigen waren zeer verrast toen de Fermi-telescoop in 2008 gammastralen opriep van 4 spiraalstelsels in het eerste jaar van het baanpad. Velen dachten dat het blazars waren. Maar toen ontstonden er twijfels dat we misschien werden geconfronteerd met een uitzondering op de regel.
De vraag bleef van kracht tot een lijst van actieve spiraalstelsels verscheen in 2017. Deze groep heette Seyfert sterrenstelsels, in de centra waarvan er kleine zwarte gaten zijn. Maar in plaats van krachtige gammaflekken uit te stralen, worden ze gekenmerkt door sterke UV-stralen. Toen deed zich een nieuwe vraag voor: kan een spiraalvormig sterrenstelsel gammastralen afgeven? De catalogus bevat 11101 Seyfert-sterrenstelsels, die in het gamma werden bestudeerd met behulp van gegevens van de Fermi-satelliettelescoop. Het bleek dat 4 vorige sterrenstelsels en 3 nieuwe sterren die als blazars werden beschouwd, tot het Seyfert-type behoren. Dit is een belangrijke doorbraak, omdat het laat zien dat zelfs kleine bronnen krachtige gammastralen kunnen vrijgeven.
Om de elliptische / spiraalvormige aard van deze 7 sterrenstelsels te begrijpen, zijn wetenschappers van plan om diepere beelden te krijgen met de hoogste resolutie. Dit is mogelijk met een 10,4 meter reflecterende Big Canary-telescoop, die in 2007 met observaties begon. In het volgende decennium zal het de nieuwe 30-meter TMT-ontvanger overtreffen. Met de nieuwe spiegel kunt u de ruimte tien keer beter weergeven dan de mogelijkheden van de Hubble-telescoop toestaan.
De onderzoekers zijn ook van plan om de Hubble-ruimtetelescoop te gebruiken om in de heldere centra van 7 bronnen te kijken en te begrijpen welk type ze zijn. Het is belangrijk om de omgeving van superzware zwarte gaten te bestuderen en te begrijpen hoe blazars zich op andere frequenties gedragen. De studie van deze kwesties zal een beter begrip van de evolutie van het universum mogelijk maken.
