Tegen 2030 hoopt NASA mensen naar Mars te sturen. Dit is een rondreis, die 3 jaar zal duren. Het enige probleem is dat het veel langer is dan de astronaut in staat is geweest om in de hele geschiedenis van vluchten in de ruimte te blijven. Onderzoekers van de Universiteit van Arizona geloven dat zulke lange reizen bepaalde cellen van het immuunsysteem van de astronaut negatief kunnen beïnvloeden.
Wetenschappers hebben het effect van ruimtevluchten van meer dan 6 maanden op natural killer cells (NK) beschouwd, een soort witte bloedcellen die kankercellen in het lichaam doden en reactivering van oude virussen voorkomen. Kanker is een serieuze bedreiging voor astronauten tijdens lange ruimtevluchten vanwege blootstelling aan straling.
Het ruimtestation is een steriele omgeving, dus het is moeilijk om een virus of griep te krijgen. Maar er zijn nog virussen die zich al in je lichaam bevinden. Onder hen, mononucleosis of herpes, die altijd bij ons blijven en geactiveerd worden tijdens een periode van stress.
De onderzoekers vergeleken de bloedstalen van 8 bemanningsleden die met gezonde mensen naar het internationale ruimtestation waren gegaan. Bloedmonsters werden genomen vóór de lancering, tijdens de vlucht en na terugkeer op de aarde. De analyse toonde verminderde functie van NK-cellen. Op de 90ste dag van de vlucht was de cytotoxische activiteit van NK-cellen tegen leukemiecellen met 50% verminderd. Het effect lijkt vooral sterk bij beginnende astronauten dan degenen die al in de ruimte zijn geweest. Bovendien werd het bij toeval ontdekt, omdat het voor de helft van de bemanning niet de eerste vlucht was. Verschillen in getuigenis kunnen worden verklaard door leeftijd of stress, omdat beginners meestal jonger zijn dan veteranen. Het valt nog te bezien of de vermindering van de functie van NK-cellen de gevoeligheid voor kanker beïnvloedt.
Het belangrijkste om te begrijpen is hoe het effect verzacht kan worden. Hoe kun je voorkomen dat het immuunsysteem een klap krijgt tijdens de ruimtevlucht? En wat is de belangrijkste reden: stress, straling, microzwaartekracht, een onbekende factor? Er is nog geen exact antwoord, maar onderzoekers ontwikkelen nu al potentiële afweermechanismen, waaronder nutritionele of farmacologische interventie en meer beweging.
