Drie onderzoekers van de Universiteit van Chicago hebben bewijs gevonden dat smalle netwerken van kanalen op het oppervlak van Mars te maken hebben met zwaar regenwater. Deze formaties lijken op de formaties die op aarde worden waargenomen.
Een voorstudie van de netwerken van smalle Marskanalen zette wetenschappers ertoe aan te speculeren dat ze een stabiele watermassa vormden. Andere opties zijn grondwaterstroming, rivierstroming of smelten van ijs. Maar het debat duurde voort door het gebrek aan overtuigend bewijs ten gunste van een van de theorieën.
Een nieuwe studie biedt een alternatieve theorie op basis van terrestrische geografie. Wetenschappers hebben een verband ontdekt tussen de droogte van het gebied en de vertakkingshoeken die kenmerkend zijn voor sommige netwerken van kanalen. Kanalen uit meer dorre gebieden vormden meestal nauwere hoeken dan op plaatsen die vatbaar zijn voor zware neerslag. Om te begrijpen of deze analogie op Mars kan worden toegepast, onderzochten de onderzoekers een dataset met informatie over de vertakking van de Marskanalen. Door twee sets gegevens uit verschillende waarnemingen te vergelijken, hebben ze overeenkomsten gevonden in de beschrijvingen van vertakkingshoeken op het rode vlak, die beide compatibel zijn met de conclusies van het commando (smalle hoeken).
Op aarde worden smalle kanalen gecreëerd door zeldzame regenwaterafvoer. Opeenvolgende sedimenten hebben geleid tot de verdieping van de kanalen tot de diepte van vandaag. Er is een veronderstelling dat hetzelfde op Mars wordt herhaald. Dus op de Rode Planeet was er een extreem actieve hydrologische cyclus.
