Het beeld toont een moderne droge en levenloze Mars (links), en vergelijkt die met een zicht van 3,5 miljard jaar geleden met de aanwezigheid van water (rechts). Oppervlaktesteentjes kwamen langzaam in contact met water, zuigen het in de marsmantel, wat leidde tot de vorming van een onherbergzame woestijn.
In het proces van het vinden van het leven, beginnen wetenschappers met het identificeren van de belangrijkste bron van het onderhoud - vers water. Het huidige oppervlak van de Rode Planeet wordt als onvruchtbaar beschouwd, maar er zijn aanwijzingen dat het eerder warm en vochtig was. Maar wat is er met het water gebeurd? Een nieuwe studie zal proberen dit te beantwoorden door te stellen dat de vloeistof in de rots is opgesloten.
Vertegenwoordigers van de Oxford Earth Science Department geloven dat het oppervlak van Mars op water reageerde, waarna het werd geabsorbeerd, waardoor de oxidatie van stenen werd verhoogd en de planeet een woestijn werd.
Vroege studies wezen erop dat het overheersende deel van het water de ruimte in ging als gevolg van de ineenstorting van het magnetisch veld van de planeet en de effecten van energieke sterrenwinden. Maar de theorie verklaart nog steeds niet waar al het water is verdwenen.
Nu geloven wetenschappers dat de mineralogie van Mars dit zal helpen begrijpen. Ze creëerden modellen op basis van de samenstelling van aardgesteenten om te berekenen hoeveel water van Mars kan worden verwijderd met een variant van contact met de rots. De analyse toonde aan dat basaltgesteente 25% meer water kan opnemen dan de aarde. Deze variant wordt ook aangegeven door meteorieten van Mars, die chemisch verkleind lijken te zijn vergeleken met gesteenten en verschillen qua compositie. Op aarde voorkomt platentektoniek deze situatie, maar in het vroege Mars was er geen dergelijk proces.
Bovendien is de rode planeet inferieur qua afmeting aan de aarde, verschilt deze in temperatuurindicatoren en heeft hij een grote hoeveelheid ijzer in silicaatmantel. Dus het Marsoppervlak is meer vatbaar voor reactie met oppervlaktewater.
Deze studie combineert veel vergelijkbare bevindingen. De binnenplaneten van ons systeem zijn qua samenstelling vergelijkbaar, maar kleine verschillen leiden tot verschillende ontwikkelingsscenario's. Er was eens water op Mars en daarom het potentieel om het leven te ondersteunen. Maar wetenschappers geloven dat je naar andere planeten moet kijken. Wat als er meer ijzer op aarde of een kleinere planeet zou zijn? Hoe zou dit de processen beïnvloeden? Zal dit Venus veranderen? De antwoorden helpen de rol van chemie bij de vorming van planeten te bepalen.
