In de eerste fracties van een seconde van de vorming van ons universum werden niet alleen elementaire deeltjes, maar ook magnetische velden gecreëerd. Wetenschappers van het Instituut voor Astrofysica. Max Planck besloot het voorbeeld van een 3D-model te gebruiken om te laten zien hoe deze velden er nu zouden moeten uitzien.
De oerknal verbergt nog steeds geheimen. Onderzoekers gebruiken verschillende methoden om informatie te krijgen over de eerste momenten van het bestaan van ruimte. Een van de opties is kosmische magnetische velden die zijn gecreëerd op het moment van de geboorte van alles en die nog steeds bestaan.
Kosmische velden: snij door het Perseus-Pisces galactische cluster met materiedistributie (grijs) en het magnetische veld van Harrison (blauwe pijlen)
Er is een eenvoudig plasma-fysiek effect dat het Harrison-effect wordt genoemd. Hij was degene die de magnetische velden in de oerknal moest vormen. De vortexbewegingen in de vroege ruimte vormden elektrische stromen tegen wrijving, daarom verscheen het magnetische veld.
Als we de informatie over plasmavolkjes in het vroege heelal kennen, kan in detail het proces van het genereren van magnetische velden worden berekend. De benodigde informatie is in de sterrenstelsels die rond ons worden verspreid. Wetenschappers kennen de wetten van hun vorming, en daarom kun je de evolutie van de verdeling van materie vrij nauwkeurig volgen.
Hier kan worden gezien dat de sterkte van het magnetisch veld van Harrison wordt gemiddeld over een bol met een straal van 300 miljoen lichtjaar rond de aarde. Twee gebieden met bijzonder sterke getijden zijn de galactische clusters van Perseus Pisces (rechts) en Virgo (boven)
De onderzoekers besloten om deze logische conclusies te gebruiken om de overblijfselen van de primaire magnetische velden in ons ruimtegebied te berekenen. Hiervoor hebben we de verdeling van sterrenstelsels in het dichtstbijzijnde gebied en de concentratie van materie tijdens de oerknal bestudeerd. Het Harrison-effect werd ook in aanmerking genomen. Het resultaat was dat het de structuur en de morfologie van het primaire magnetische veld op een afstand van 300 miljoen lichtjaren voorspelde.
Helaas kan deze theorie niet worden geverifieerd door waarnemingen: het berekende veld is 27 ordes van grootte kleiner dan het magnetisch veld van onze planeet en onder de huidige meetdrempel. Maar voorspellingen tonen aan dat wetenschappers kosmische kenmerken en effecten met grote nauwkeurigheid begrijpen. Misschien zal het in de toekomst mogelijk zijn om deze functie te meten. Immers, 100 jaar geleden dacht Einstein dat gravitatiegolven te zwak waren om te worden opgespoord.
