Enkele van de nieuwste Cassini-missiedata onthulden een grote structuur in het magnetische veld van Saturnus, maar er is nog steeds geen duidelijk begrip van hoe het werd gevormd. NASA's Cassini-missie lanceerde in september 2017 een reeks gedurfde duiken tussen de planeet en haar binnenste ring, voordat ze in een planetaire atmosfeer werd verbrand.
De eerste analyse van de informatie van de magnetometer laat zien dat het magnetische veld van Saturnus begiftigd is met een helling van minder dan 0,01 inch. Er wordt aangenomen dat de magnetische velden rond de planeten alleen kunnen vormen als er een merkbare helling is tussen de as van de planetaire rotatie en de as van het magnetisch veld. Deze situatie is merkbaar op aarde, waar de magnetische polen worden verschoven ten opzichte van de geografische.
Zo'n helling ondersteunt stromingen in de laag vloeibaar metaal diep in de planeet. Op Aarde is het een vloeibare laag ijzer-nikkel rond een solide ijzeren kern en op Saturnus wordt het beschouwd als een metaallaag van waterstof rond een kleine rotsachtige kern. Met elke meting van de kanteling van het magnetische veld van Saturnus lijkt het dat het nog kleiner wordt. En dit is vreemd, als we ons de aardse index van 11 graden herinneren. Er bestaat een vermoeden dat de turbulente atmosfeer van het dichte gas van Saturnus enkele magnetische gegevens verbergt. Of wetenschappers zullen het hoofd moeten bieden aan het feit dat verschillende planeten in staat zijn om verschillende magnetische velden te vormen. Maar dit is niet het laatste nieuws. Het team is er ook in geslaagd om ongewone structuren in een magnetisch veld te vinden.
Dichter bij de planeet opgetekende signalen die verwijzen naar de secundaire bron van het magnetisme van de planeet. Boven de diepe laag vloeibare waterstof die het belangrijkste magnetische veld van Saturn vormt, is er een kleinere laag die veel kleinere stabiele magnetische velden creëert. Er stroomt ook een elektrische stroom tussen de binnenring, D en de planeet. De ringen kruisen de hoofdlijnen van het magnetisch veld rond de evenaar, zodat ze een belangrijke rol kunnen spelen in de vorming van magnetische velden die van buiten de planeet worden gegenereerd.
Het Cassini-team bestudeert deze verschijnselen zorgvuldig en modelleert de mogelijke structuren voor het binnenste van de planeet. Ze zijn ook van plan om hun eigen gegevens te combineren met informatie van andere Cassini-tools. De combinatie van magnetometer en zwaartekrachtindicatoren zou bijvoorbeeld de massa, grootte en dichtheid van de kern van de planeet bepalen.
