Artistieke visie van een interstellaire asteroïde 1I / 2017 U1. Een uniek object werd opgenomen op 19 oktober 2017 met een Pan-STARRS 1-telescoop (Hawaii)
In oktober schudde de wetenschappelijke wereld het nieuws over de eerste interstellaire asteroïde. Het object kreeg de naam 1I / 2017 U1 en noteerde interessante kenmerken. De snelle veranderingen in helderheid wezen er bijvoorbeeld op dat het rotsachtig en metaalachtig is, wat vreemd is.
Uit orbitale gegevens bleek dat de dichtstbijzijnde benadering van de zon plaatsvond in september 2017, en nu keert de asteroïde terug naar de interstellaire ruimte. Maar er zijn nog steeds veel onbeantwoorde vragen die het project Lear gaat oplossen. Dit idee is van het Interstellar Exploration Initiative.
Bij de eerste waarnemingen geloofde men dat het mysterieuze object een komeet was. Maar een verder onderzoek bevestigde de kenmerken van de asteroïde. De Very Large Telescope hielp bij het berekenen van de grootte, helderheid, kleur, kleur en baanpad. Het bleek dat 1I / 2017 U1 met een lengte van 400 m werd uitgetrokken en 7,3 uur aan een axiale bocht doorbrengt.
De asteroïde is rotsachtig en heeft een enorme hoeveelheid metaal. Er zijn sporen van Tolin - organische moleculen bestraald met UV-licht. De ongelooflijke hyperbolische baan is verrassend, waarbij de excentriciteit 1.2 bereikt.
Het object was oorspronkelijk niet gevormd in ons systeem, dus verder onderzoek zal helpen om niet alleen te begrijpen waar het vandaan kwam, maar ook hoe het creatieproces plaatsvond. Er wordt verondersteld dat vergelijkbare objecten eenmaal per jaar bij ons aankomen, maar deze wordt als eerste opgemerkt, omdat we eerder geen voldoende krachtige zoektechnologie hadden.
Onderzoekers geloven dat de asteroïde arriveerde een unieke gelegenheid biedt om materiaal van een ander systeem te bestuderen. Daarom zou het logischer zijn om hem een ruimtevaartuig te sturen.
Natuurlijk is deze onderneming voor problemen gesteld, waarvan snelheid de belangrijkste is. De asteroïde is al uit ons systeem en beweegt met een snelheid van 26 km / s. Geen enkele missie in de geschiedenis van het ruimteonderzoek is versneld tot dergelijke indicatoren. Het snelste schip dat het systeem verlaat, is Voyager-1 en de snelste is New Horizons.
Wetenschappers begrijpen de complexiteit van het probleem, maar hebben er vertrouwen in dat het project zal aandringen op innovaties en nieuwe ontwikkelingen in het ruimteonderzoek. Maar elk gecreëerd schip zal deze bepaalde asteroïde moeten nastreven, omdat dit het dichtst in de buurt komt.
Het is ook belangrijk om de afweging te berekenen tussen de overtollige snelheid van het schip bij de lancering en de overmatige snelheid ten opzichte van de asteroïde tijdens de nadering. Het is het beste om de snelheid bij het opstarten te overschrijden, maar dit zal tot slow motion leiden. Als we de snelheid bij een botsing verhogen, neemt de tijd voor het bestuderen van het object zelf en het extraheren van monsters af.
Nu probeert een team van wetenschappers een apparaat te maken op basis van een impulsief motorsysteem. Daarnaast wordt hier een directe vlucht naar het doelwit verondersteld, dat wil zeggen, de nadering van objecten langs de weg is uitgesloten. De meest realistische berekeningen tonen aan dat het mogelijk zal zijn om het apparaat in de volgende 5-10 jaar te starten, waarbij de hyperbolische overcapaciteit 33-76 km / s zal bereiken. Verschillende verzendmethoden worden ook overwogen. Een van de opties is het NASA-ruimteraketsysteem (SLA), dat het ontwerpen van missies aanzienlijk vereenvoudigt, of de Big Falcon Rocket SpaceX (BFR), die in 2025 een missie kan organiseren.
Tijdens de vlucht zijn ze van plan om de zwaartekracht van Jupiter te gebruiken en de mogelijkheid om de technologie van zonnevaart toe te passen. Natuurlijk zullen meer geavanceerde innovaties zware kosten vergen, maar onderzoekers beweren dat de missie de kosten zal rechtvaardigen.
Als gevolg hiervan heeft de passage van een "vreemdeling" door het zonnestelsel niet alleen de interesse van wetenschappers van over de hele wereld veroorzaakt, maar kan het de mensheid ook duwen om nieuwe technologieën te creëren.
