Er zijn veel verschillende theorieën die wijzen op het proces van het vormen van een aardsatelliet. De maan was niet altijd bij ons in de buurt, maar vergezelt de planeet al heel lang. Een nieuwe studie suggereert het meest waarschijnlijke scenario voor wat er is gebeurd.
De aarde verscheen ongeveer 4,5 miljard jaar geleden en na een bepaalde tijd verscheen de maan. De laatste 30 jaar hebben wetenschappers één scenario overwogen van wat er is gebeurd. Men geloofde dat de satelliet werd gevormd na de botsing van twee protoplaneten. De ene was de pasgeboren aarde en de tweede was een object van Martian-formaat, genaamd Theia. Van het afgedankte materiaal zou een aardsatelliet kunnen opduiken.
Moderne theorie van de vorming van de maan
Deze hypothese van "massale klap" verklaart veel details van de aarde en de maan: de verhouding van hun afmetingen, kenmerken van rotatie en snelheid. Er was echter periodiek informatie die niet in deze hypothese paste.
Computermodellen laten zien dat meer dan 60% van de maan van Teia-materiaal moet zijn gemaakt. Het probleem is dat de meeste hemellichamen zijn begiftigd met unieke chemische verbindingen. Maar maanmonsters tonen aan dat de compositie van de satelliet te veel op de aarde lijkt, wat modellen tegenspreekt.
Een foto van het oppervlak van de maan, gemaakt door de Apollo 17-missie.
Om dit probleem op te lossen, werd een nieuwe verduidelijking aangedragen: de klap was zo sterk dat het grootste deel van de aarde verdampte, en de maan verscheen voor het eerst als een donut. Ze zeiden ook dat de botsing plaatsvond met de proto-aarde, die snel ronddraaide. Maar deze scenario's waren niet goed, omdat ze te specifieke omstandigheden en omstandigheden nodig hadden. Een nieuwe studie van een specialist op de Natsuki Hasono-planeten geeft aan dat het meeste materiaal van de aarde een baan bereikte om de maan te vormen, maar de gebeurtenis gebeurde toen de aarde gedeeltelijk was gesmolten.
Het proces van vorming van de maan door de ogen van de kunstenaar
Nieuwe computermodellen introduceerden onze planeet, bedekt met een oceaan van magma (zoals het leek na de geboorte). Toen analyseerden ze wat er zou kunnen gebeuren toen een gigantisch groot botslichaam in de vorm van een reus neerstortte in een gesmolten protoplaneet.
Het bleek dat zelfs de "glijdende" slag van Teyi meer dan 70% van de maanvormende fragmenten uit de magmatische oceaan van de aarde kon bevrijden, omdat gesmolten gesteente gemakkelijker van de aarde kan worden afgescheurd dan vast materiaal. Dit scenario verklaart ook de gelijkenis van de composities van objecten en kenmerken van hun rotatie.
Als voorheen de invloed van de stollings oceaan werd genegeerd, nu beschouwen ze dat dit een van de belangrijkste voorwaarden is voor het verklaren van de schepping van de maan.
