Een van de computersimulaties bij de vorming van satellieten (witte lichamen) rond Neptunus (blauwe bol)
Astrofysici hebben het proces van de geboorte van de ijzige manen van Uranus gedemonstreerd. Hun resultaat laat zien dat dergelijke potentieel leefbare werelden veel talrijker zijn in het universum dan eerder werd gedacht. Gecompliceerde computersimulaties werden uitgevoerd in het Zwitserse nationale supercomputercentrum (CSCS) in Lugano.
In het zonnestelsel zijn er veel planeten met satellieten: de aarde, Mars, Jupiter, Saturnus, Neptunus en Uranus (alleen Mercurius en Venus hadden pech). Zijn manen echter gewoon voor exoplaneten of is het gewoon een rage van het zonnestelsel? Het is nog moeilijk om deze vraag te beantwoorden, omdat de ontdekking van de eerste ex-kandidaat-kandidaat werd aangekondigd in oktober 2018 en de systeemcheck nog gaande is.
Met nieuw onderzoek kunt u dichter bij de oplossing komen. Wetenschappers concentreerden zich op de planeten Uranus en Neptunus - ijsreuzen, 20 keer massiever dan de aarde, maar kleiner dan Saturnus en Jupiter. 5 hoofdsatellieten roteren in de buurt van Uranus, Neptunus heeft één grote en zware Triton. Interessant is dat deze soortgelijke planeten verschillende aantallen satellieten hebben.
Planeten vormen zich in gas- en stofschijven rond jonge sterren. De ijsreuzen (Uranus en Neptunus), zoals de gasreuzen (Jupiter en Saturnus), vormen hun eigen schijf in het late stadium van de vorming, waarin manen verschijnen (bruine bollen) Onderzoekers geloven dat Triton werd gevangen door de zwaartekracht van Neptunus - een relatief zeldzaam fenomeen. Maar de satellieten van Uranus lijken meer op het systeem van Saturnus en Jupiter, dat in de laatste fase van hun vorming in de gasschijf rond de planeten verscheen.
Computermodel
Eerder werd gedacht dat Uranus en Neptunus te licht zijn om zo'n schijf te maken. Daarom geloofden wetenschappers dat de manen van Uranus kunnen zijn verschenen als gevolg van een kosmische botsing, vergelijkbaar met de vorming van de aardmaan, wat ook een relatief zeldzame gebeurtenis is. Nu wijzen onderzoekers dit idee af. Uit zeer complexe computersimulatie blijkt dat Uranus en Neptunus erin slaagden hun eigen gas- en stofschijven te maken tijdens de periode van planetaire vorming.
Nieuwe conclusies zullen belangrijke gevolgen met zich meebrengen. Als ijsreuzen hun eigen satellieten kunnen maken, zouden populaties van exolun in het universum vaker moeten voorkomen. Op zoek naar exoplaneten ontmoeten jagers vaak planeten zoals mini Neptunus, wat betekent dat we kansen hebben om naast hen satellieten te vinden.
Deze conclusie is ook interessant vanuit het oogpunt van het zoeken naar bewoonbare werelden. In het zonnestelsel worden zoekopdrachten uitgevoerd naar de ijzige satellieten van Jupiter en Saturnus (Europa en Enceladus). Beide kunnen aquatische oceanen hebben onder ijskorst. In zo'n omgeving kan het leven zich vormen en ontwikkelen. Daarom is het mogelijk dat het leven in het heelal precies op satellieten wordt gevonden en niet op exoplaneten.
