Saturnus 'Sterre des doods' heeft mogelijk een oceaan onder het oppervlak

Saturnus 'Sterre des doods' heeft mogelijk een oceaan onder het oppervlak

Toen astronoom Radwan Tajdeddin en zijn collega's besloten de trillingen van de kleine satelliet van Saturn Mimas te meten, verwachtten ze niet dat ze iets interessants zouden vinden.

Met zijn sterke kraters en geologisch gezien dood oppervlak, werd Mimas beschouwd als een saai wetenschappelijk object.

Maar schijn bedriegt. Met behulp van gegevens van het Cassini-ruimtevaartuig laat een nieuw NASA-onderzoek zien dat er iets vreemds aan de hand is binnen Mimas. Dit is iets dat ervoor zorgt dat de satelliet zwaait.

Saturnus 'Sterre des doods' heeft mogelijk een oceaan onder het oppervlak

Mimas-afbeelding gevormd door Cassini-afbeeldingen. In het midden - de krater Herschel

Computermodellen suggereren twee opties. De eerste optie gaat ervan uit dat Mimas, dat ongeveer 250 km in diameter is, een langwerpige kern heeft, wat erop duidt dat er zich een satelliet in de ijsringen van Saturnus had gevormd. De tweede is dat Mimas een oceaan heeft die zich onder de oppervlakte op een diepte van 16 tot 19 km bevindt.

Beide theorieën hebben echter hun gebreken. Ten eerste zijn er op het oppervlak van Mimas tot nu toe geen tekenen van zo'n vreemd gevormde kern gevonden. Ten tweede heeft het oppervlak van de satelliet geen tekenen van verwarming, hoewel een bepaalde hoeveelheid energie nodig is om ijs te smelten en een vloeibare oceaan te behouden.

Saturnus 'Sterre des doods' heeft mogelijk een oceaan onder het oppervlak

Dankzij de schaduwkleppen op de kraterfunctie kan Herschel de parameters van de muren en de centrale top begrijpen. De formatie werd genoemd ter ere van William Herschel. Het strekt zich uit over 139 km (1/3 van de maandiameter). Grote kraters worden gekenmerkt door de aanwezigheid van pieken in het centrum. Als je het vergelijkt, is de piek Herschel bijna even hoog als de Everest. Uit het onderzoek blijkt dat het noorden opkomt en 21 graden naar rechts draait. Voor een momentopname werd een smalhoekcamera van het Cassini-ruimtevaartuig gebruikt (22 oktober 2016). Het filter absorbeerde de golflengten van UV-licht met een middelpunt van 338 nanometer. De waarneming gebeurde op een afstand van 185.000 km van de satelliet en in een hoek van 20 graden. Schaal: 1 km per pixel. Het Cassini-programma is een algemene ontwikkeling van ESA, NASA en het Italiaanse ruimteagentschap. Het team bevindt zich in het Jet Propulsion Laboratory. Twee camera's aan boord worden ook door hen gemaakt. De geëxtraheerde foto's worden verwerkt in Boulder (Colorado). Volgens één versie is de excentrische baan van Mimas de oorzaak van dit fenomeen.

"Dit fenomeen creëert wrijving in de satelliet, die warmte veroorzaakt en ijs kan smelten en de oceaan kan vormen," zei Tajeddin van de Cornell University.

Kort nadat Mimas werd gevormd, kan de warmte die wordt gegenereerd door het natuurlijke verval van radioactieve materialen leiden tot het smelten van ijs. Later voerden chemische reacties tussen silicaatgesteenten en water water aan.

Saturnus 'Sterre des doods' heeft mogelijk een oceaan onder het oppervlak

In deze review kunnen we de schaalkrater van de Mimas-Herschel-maan beschouwen. Een flinke slag veroorzaakt die de satelliet volledig kan vernietigen. Wanneer een grote drummer naar de oppervlakte valt, wordt een enorme energiereserve gecreëerd. Soms is het genoeg om tot wereldwijde vernietiging te leiden. Zelfs niet-catastrofale gevolgen kunnen leiden tot gigantische en stabiele littekens (de krater strekt zich uit over 396 km). Op de foto stijgt het noorden en draait het 32 ​​graden naar links. De enquête werd uitgevoerd op 19 november 2016 in zichtbaar licht en op een afstand van 85.000 km. Schaal: 511 m per pixel. Het Cassini-programma is een algemene ontwikkeling van ESA, NASA en het Italiaanse ruimteagentschap. Het team bevindt zich op de 1e plaats. Twee camera's aan boord worden ook door hen gemaakt. De geëxtraheerde foto's worden verwerkt in Boulder (Colorado).

"Samen kunnen al deze energiebronnen voldoende warmte leveren om een ​​dunne laag van de oceaan onder het oppervlak van Mimas te vormen. Nadat de oceaan was gevormd, werd de hitte die afkomstig was van het zwaartekrachteffect veel groter en was het waarschijnlijk in staat om de oceaan in vloeibare vorm te houden." - Attilio Rivoldini, een planetaire wetenschapper bij de Koninklijke Sterrenwacht van België, zei in een e-mail. "De hoeveelheid zwaartekrachtverwarming hangt af van de baan van Mimas, die in de loop van de tijd kan veranderen," voegde Rivoldini eraan toe.

Daaropvolgende metingen van de oppervlaktetemperatuur van Mimas kunnen uitwijzen of er interne warmte in de satelliet aanwezig is. Als Mimas een vloeibare oceaan heeft, zal hij toetreden tot de groeiende lijst met planeten en satellieten van het zonnestelsel die leefbaar zouden kunnen zijn.

Opmerkingen (0)
Zoeken