In 1901 werd de ster GK Perseus een echte astronomische sensatie, die gedurende enkele dagen de helderste ster aan de hemel werd. Maar het was geen supernova-explosie. De sterprestatie was minder dramatisch, maar had niettemin een aanzienlijke invloed op de lokale ruimte.
De GK Perseus-explosie werd veroorzaakt door een heet plasma op het oppervlak van een witte dwerg. Een klein dicht voorwerp was het trekken van gas uit zijn stellaire partner. Toen het plasma een kritische massa bereikte, scheurde een krachtige thermonucleaire explosie de bovenste lagen van de witte dwerg.
Deze explosie heeft de witte dwerg echter niet vernietigd en daarom was het geen supernova-explosie.
Het resultaat van de "klassieke" supernova is een felle hete bal en een interstellaire schokgolf. Hoewel nieuwe sterren geen zware elementen vormen, is het bekend dat sommige supernova's zulke zware elementen produceren als ijzer, calcium en zuurstof. Maar GK Perseus kan nog steeds dramatische gevolgen hebben voor de omringende ruimte. Nu, dankzij het observatorium van NASA Chandra, onderzoeken wetenschappers de resultaten van waarnemingen uitgevoerd in de jaren 2000 en vervolgens opnieuw in november 2013. Met een verschil van observaties van ongeveer 13 jaar kunnen korte-termijnveranderingen in de explosie worden waargenomen.
Zo werd bijvoorbeeld de snelheid van de explosiegolf gemeten, wat ongeveer 700.000 mijl per uur was, dat wil zeggen dat het in de afgelopen 13 jaar meer dan 9000.000.000 mijlen (ongeveer 1.000 astronomische eenheden) heeft afgelegd.
In dezelfde periode is de helderheid van het materiaal met 40 procent afgenomen. Maar van bijzonder belang was de temperatuur van het omringende interstellaire gas - het bleek onveranderd te blijven.
In een nieuw rapport dat op 10 maart in het Astrophysical Journal wordt gepubliceerd, suggereren astronomen dat supernova-restgassen waarschijnlijk worden gekoeld, terwijl schokgolven die zich voortplanten van een explosie die door een minder dicht medium gaat, het gas verwarmen.
