Voordat je heldere melkwegstelsels bent die een ongerept relikwie van het oude universum weergeven. Dit is een lenticulair stelsel NGC 1277 dat zich in het midden van het frame bevindt. Het maakt deel uit van de Perseus Cluster (een van de meest massieve objecten van de ruimte), ver weg bij 220 miljoen lichtjaren van ons vandaan.
NGC 1277 wordt beschouwd als een overblijfsel van het vroege universum, omdat alle galactische sterren ongeveer 12 miljard jaar geleden lijken te zijn verschenen. Om te begrijpen hoe lang geleden het was, herinneren we ons dat de oerknal (het begin van alles) 13,8 miljard jaar geleden plaatsvond.
Met miljarden oude en metaalrijke sterren beschutte dit sterrenstelsel ook veel bolvormige sterrenhopen (bolvormige sterrengroepen, rond satellieten zoals satellieten). Interessant is dat deze clusters meestal rood en overvloedig zijn in metaal, wat heel anders is dan blauwe en metaalarme clusters die te vinden zijn in sterrenstelsels van deze omvang. Voor astronomen is metaal een element zwaarder dan waterstof en helium. Deze zware elementen smelten samen in de hete kernen van massieve sterren en worden tijdens een explosie de ruimte uitgeworpen. Dus de hoeveelheid metaal in een ster heeft een verband met zijn leeftijd: hoe later de ster verscheen, hoe meer metaal er is.
Massale sterrenstelsels en bolvormige clusters worden verondersteld zich in twee fasen te vormen: een vroege ineenstorting met een grootschalige uitbarsting van geboorte van sterren (er worden rode en metaalrijke clusters gemaakt) en verdere metaalaccumulatie (blauwe en arme metalen clusters). De ontdekking van rode clusters in NGC 1277 bewijst dat we een echt kosmisch antiek hebben, dat de tweede fase omzeilde.
