Wanneer een sterachtige ster zijn bronnen verspilt en begint te vervagen, scheuren gewelddadige sterrenwinden hem in stukken en gooit een enorme hoeveelheid stellaire materie de ruimte in. Dientengevolge verschijnt een planetaire nevel of een gigantische bubbel van expanderend gas, die een mooie ster vaarwel toont.
Een bijzonder geavanceerde planetaire nevel die te zien is op het beeld van de grote ESO-telescoop, wordt ESO 378-1 genoemd. Ze was weinig bekend tot het moment dat een krachtige telescoop in het noorden van Chili het resulterende beeld niet groter maakte.
Het wordt ook wel de South Owl Nebula genoemd. Deze planetaire nevel ligt ongeveer vier lichtjaar van zijn visuele neef, de Uilevel, in het noordelijke sterrenbeeld Hydra. Een verschijnsel als de planetaire nevel is van zeer korte duur. Wanneer de ster 8 keer lichter is dan onze zon, begint de ster te vervagen, en in het begin neemt de enorme gaswolk in de interstellaire ruimte uit, de heldere kern van de ster blijft in het midden en straalt een krachtige stroom ultraviolette kleuren uit die de wolk doen glanzen.
Wanneer de nevel verdwijnt, zal de witte dwerg alleen blijven, gloeien en langzaam afkoelen voor een paar miljard jaar.
