De onbestudeerde planetaire formaties zijn nog steeds een groot mysterie, als een puzzel voor moderne astronomie. Wetenschappers weten op dit moment dat alle sterren afhankelijk zijn van het planetenstelsel: van de kleinste Mercurius, een gebied met een kleine rotsachtige wereld, tot de gigantische Jupiter en enorme gasachtige planeten objecten. Het mysterie is dat het nog niet bekend is welk soort materiaal de basis vormt voor de vorming van zelfs de kleinste planeten, en hoeveel tijd nodig is voor de opkomst van een elementair kosmisch lichaam.
Nu, met behulp van het verbazingwekkende Atacama Large Millimeter Array radiotelescoopcomplex (afgekort als ALMA), kunnen astronomen zelfs de meest onbelangrijke jonge sterren zien en hun formatie blijven volgen. Het is mogelijk dat de formaties kunnen groeien naar de schaal van Jupiter of helemaal een groot ruimtevoorwerp worden.
Wanneer een ster wordt geboren, gaat het fenomeen vaak gepaard met een manifestatie van een protoplanetaire schijf, zoals in Saturnus. Wanneer het proces is voltooid, wordt de ster neergelegd en de schijf "lost op". De kleine opeenhopingen van stof kleven samen, waardoor uiteindelijk zwaartekracht-dominante proplaneten worden gecreëerd, die, omdat ze zich in het kosmische vacuüm bevinden, steeds meer materiaal voor zichzelf aantrekken. Dus de grootte van tumoren groeit. Van bijzonder belang voor astronomen zijn voorbijgaande schijven die geen stof bevatten, noch in het midden, noch in het midden, noch aan de randen van de schijf. In eerste instantie lijkt het misschien heel vreemd. Astronomen verklaren dit fenomeen als het resultaat van een lang proces van stellaire straling (zodra de ster volwassen wordt, is er een scherpe uitwerping van al het kosmische stof). Als er objecten in de emissiezone zijn, "absorberen" ze het stof en raken ze bevrijd van zwaartekracht dominantie.
We bevinden ons al enige tijd in een bepaalde impasse: kunnen we zeggen dat de emissie wordt veroorzaakt door de druk van interne straling wanneer planeten worden gevormd?
Het gebied dat ALMA momenteel verkent, bevat ongeveer 4 jonge sterren. Ze hebben de aandacht getrokken door het feit dat ze niet alleen stoflagen bevatten, maar ook gas, slechts enkele malen dunner. Als de observatieperiode wordt verlengd, is er een kans om te bepalen waarom dit is gebeurd. Voorlopig kan dit maar één ding betekenen.
"Eerdere observaties hebben al een aanwijzing gegeven voor de aanwezigheid van gas in de stoflagen," zei Ninke Van Der Marel, een astronoom bij de Sterrewacht Leiden in Nederland. "ALMA kan tot nu toe een foto van het materiaal tot in detail maken in een enkele schijf." Door te focussen op het werken met een enkel voorwerp, kunnen goede resultaten worden behaald. "Uiteraard kan het enorme gebied van onderling verbonden ruimte de mogelijkheid aangeven van de vorming van een planeet die meerdere malen groter is dan de massa van Jupiter zelf. Ondanks het feit dat we al heel lang de meest vreemde sterrenstelsels hebben waargenomen, laten deze onderzoeken uiteindelijk zien hoe nieuwe planeten precies worden gevormd in ons enorme zonnestelsel. Misschien is deze ontdekking de sleutel tot de studie en het begrip van de planetaire evolutie. Het ALMA-observatorium zal antwoorden kunnen bieden op meer complexe vragen, maar daarover later meer.
"Telescopen van een langere afstand met de nieuwste aanpassingen bevinden zich momenteel in de ontwikkelingsfase, bijvoorbeeld de Europese extreem grote telescoop zal veel geavanceerdere mogelijkheden hebben, het ALMA-observatorium zal hem precies vertellen waar hij moet kijken," voegde astronoom eraan toe. Leids Observatorium en het Max Planck Instituut voor Buitenaardse Fysica in Garching, Duitsland.
