Het is soms verrassend hoeveel verschil we zullen krijgen als we gewoon water aan een proces toevoegen. De maan verscheen 4,4 - 4,5 miljard jaar geleden, na een voorwerp ter grootte van Mars dat op onze planeet was geslagen. Deze slag vormde een gloeiend hete en gedeeltelijk verdampte schijf van materiaal dat rond de jonge planeet draaide. Als gevolg hiervan koelde het af en verscheen onze satelliet.
Vele jaren geloofden wetenschappers dat na de botsing de uit de watermoleculen verkregen waterstof uit de schijf ontsnapte en de ruimte in ging. Dit zou leiden tot een droge maan, wat overeenkwam met de analyse van de monsters. Maar een grondige studie van de maankemie laat zien dat het misschien vochtiger is, wat betekent dat er vragen rijzen over het proces van de vorming ervan.
Onderzoekers waren in staat om gedetailleerde modellen te maken om te bepalen of er theorieën over de maanvorming zouden kunnen zijn die de aanwezigheid van water en het ontbreken van andere vluchtige elementen, zoals kalium en natrium, zouden verklaren. Ze gebruikten verschillende temperatuursomstandigheden en het volume water in de schijf dat de satelliet vormt. Bij hogere verhitting, silicaat paren gemaakt door de verdamping van de proto-Earth mantel en de spits de overhand. Bij lagere temperaturen heerste er water op de schijf, maar er kwam geen waterstof vrij, wat het proces niet efficiënt genoeg maakt.
Het is echter goed dat de tot nu toe gemaakte modellen overeenkomen met de variant met een drummer. Maar het betekent ook dat we zullen moeten zoeken naar andere redenen waarom er zo weinig kalium, natrium en andere vluchtige elementen op de maan zijn. Misschien waren ze aanvankelijk aanwezig op de satelliet en zijn ze later de ruimte ingetrokken.
