De V-2 is een bekende raket. Deze raket was tijdens de Tweede Wereldoorlog in dienst bij het Duitse leger en werd gelanceerd in geallieerde steden, waaronder Londen, Parijs en Antwerpen. Maar rakettechnologie die werd verkregen van de Hitler-oorlogsmachine werd de basis voor de productie van raketten voor vreedzame doeleinden, wat we tegenwoordig als vanzelfsprekend beschouwen.
Het ontwerp van de V-2 was echter niet uniek. Het was onderdeel van een grotere familie van raketten, waarvan de verschrikkelijke tests plaatsvonden op testlocaties en die gelukkig nooit werden uitgevoerd tijdens de oorlog. Na twee succesvol gelanceerde A-2-raketten, bijgenaamd Max en Moritz, nam het Duitse leger de ontwikkeling van dit type raket onder haar hoede en financierde de ontwikkeling van de A-3-raket, die formeel nog niet bestond. A-3 had duidelijke verbeteringen ten opzichte van zijn voorgangers, dankzij het geavanceerde geleidingssysteem. Ze was ook de eerste raket die ontworpen was voor verticale lancering, staande op haar eigen vleugels, en niet gelanceerd door de gidsen. Na het succesvol lanceren van de A-1, A-2 en A-3 raketten begon het team van von Braun de A-4 te ontwikkelen. De A-4 moest de eerste raket zijn die in staat was om een ton explosieven af te leveren aan een doelwit op ongeveer 150 kilometer afstand. Maar de verschillen tussen de A-3 en A-4 waren behoorlijk groot, wat de constructie van een tussenliggende raket vereiste. Het was een A-5 raket. In de kortst mogelijke tijd werd een raket van 21, 3 meter gemaakt, die ongeveer 1,8 meter in diameter was en diende als een testraket voor ingenieurs om de gedetailleerde vluchteigenschappen van de A-4 te achterhalen. A-5 maakte zijn eerste vlucht in de herfst van 1939. Vervolgens bereikte het aantal lanceringen twee dozijn.
Het programma voor de ontwikkeling en het gebruik van raketten functioneerde gedurende de oorlog. Het ontwerpteam bleef nieuwe raketten ontwikkelen, zelfs toen de oorlog ten einde liep. Namelijk, de A-9 en A-10 werden gebouwd, het werkbereik was 1900 mijl, en ze waren ontworpen voor vreedzaam gebruik. De A-9 was een van de eerste, zo niet het allereerste raketvoortstuwingssysteem dat ontworpen was voor vluchten. Dit apparaat stamt uit 1943 als een extra hulpmiddel voor de A-4 en werd gebouwd met de verwachting dat deze raket uiteindelijk een betrouwbaar, supersonisch voertuig zou worden. Von Braun en zijn team concludeerden dat ze de vliegtijd en het bereik van de A-4 konden verlengen door vleugels toe te voegen. In plaats van boven de atmosfeer uit te stijgen en langs een ballistische baan naar het doel te vallen, kun je met de vleugels door de atmosfeer glijden. Ze berekenden dat door een stuwkracht van 12 mijl te creëren, een snelheid van 2800 mijl per uur kon worden bereikt. Maar de A-9 verschilde qua ontwerp van de A-4. A-9 moest bemand zijn. Ze had een cockpit voor de piloot en een driewielig chassis voor de landingsbaan. Terwijl de A-9 als een model werd genomen, begon het technische team het A-10-startvoertuig te ontwikkelen. Dit was het eerste meertraps ruimtevaartuigsysteem. A-10 zou de eerste minuut van de vlucht of zo in beweging A-9 moeten zetten, totdat het bruikbare gebruik afloopt. Dan moest deze raket aanleggen. A-9 moest dan op eigen kracht blijven vliegen totdat het een maximale snelheid bereikte van 6300 mijl per uur op een hoogte van 35 mijl. A-9 deed twee onderzoeksvluchten tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog, wat het concept van vliegen aantoont. Maar het testprogramma werd beëindigd na de volledige overgave van Duitsland. Gelukkig bereikten de verkregen technologieën Amerika niet in de vorm van bommen die werden vervoerd door de A-10. Uiteindelijk bereikten ze Amerika in de hoofden van wetenschappers die emigreerde naar het continent van de jaren 1940 en 1950.
