Ons begrip van de omvang van het universum aan het begin van de 20e eeuw was veel bescheidener. We kunnen zeggen dat het de grenzen van het oorspronkelijke sterrenstelsel niet overschreed. Maar het Big Debate (Big Debate) heeft alles veranderd.
Onderwerp
Het ontbreken van krachtige telescopen beperkte onze kijk op de ruimte aanzienlijk. We konden de sterren observeren, maar hoe te begrijpen hoever ze zich bevinden? Ongeveer een eeuw geleden was er een duidelijk beeld dat de Melkweg het enige sterrenstelsel is met een leegte erachter.
Onderzoekers zagen echter nog steeds vreemde, verwrongen en vage formaties. Ze werden bekend als spiraalnevels. Meestal probeerden wetenschappers ze niet te bestuderen. Maar op een dag rees er een vraag over de nevel op het grondgebied van het sterrenbeeld Andromeda.
Onderzoekers hebben geprobeerd het te begrijpen: in dit gascluster zal er een planetair systeem zijn gerelateerd aan de Melkweg, of is het een volledig buitenaards ver sterrenstelsel dat zo ver weg ligt dat zijn sterren niet kunnen worden opgelost?
Het was belangrijk om te begrijpen: voor ons zijn de formaties opgenomen in de Melkweg, of het is iets veel groters, individuele sterrenstelsels die niet inferieur zijn aan de onze in omvang of zelfs overtreffen. De discussie begon in 1920 en eindigde met de publicatie van twee werken in 1921, met een luide en belangrijke confrontatie tussen Shapley en Curtis.
Argumenten van Harlow Shapley
Astronoom Harlow Shapley probeerde te bewijzen dat het universum letterlijk beperkt is tot de Melkweg. Dan is de Andromeda-nevel (nu is het een melkwegstelsel) en andere grootschalige formaties maken deel uit van een enkele melkweg en leven daarbinnen. Welke argumenten gaf hij? In feite was er maar één troef in handen - een algemene waanidee.
Hij zei dat als Andromeda een afzonderlijke galactische vertegenwoordiger was, het bij ons verwijderd was met 108-8 lichtjaren, wat niet paste in wetenschappelijke overtuigingen. En Shepley was niet de enige, zoals uitgedrukt universele overtuigingen.
Hij kreeg steun van de invloedrijke astronoom Van Maanen (bepaalde de parallax en de juiste bewegingen van sterren), die beweerde dat hij in staat was om de rotatie van nevels waar te nemen, waaronder het vuurrad (melkwegstelsel). Maar galactische aard zou niet overeenkomen met de snelheid van het licht. Pas later zal duidelijk worden dat Van Maanen ongelijk had, omdat het onmogelijk is om de galactische rotatie gedurende één mensenleven te fixeren.
Argumenten van Geber Curtis
De tweede Amerikaanse astronoom zou nog steeds kunnen geloven dat nevels, vergelijkbaar met de grootschalige Andromeda, verschijnen als hele sterrenstelsels die niet onderdoen voor de aard van de Melkweg. Hij gebruikte de verwijzing naar Immanuel Kant en begon ze 'eilanden van het universum' te noemen. Ja, de Duitse filosoof was verschillende eeuwen voor op wetenschappers en geloofde dat de Melkweg niet de enige was in de ruimte.
Geber Curtis bestudeerde de nieuwe Andromeda zorgvuldig, wat bewijst dat er veel meer zijn dan in ons galactische territorium. Hoe kan het dat er in het ene deel van het universum meer zijn dan in het andere? Dus we hebben een compleet andere melkweg, waarvan de sterrencollectie anders is. Daarnaast bestudeerde hij zorgvuldig de structuur van Andromeda, waarbij hij de aanwezigheid van stofwolken en grote indicatoren van het Doppler-effect opmerkte.
Punt in discussie
Edwin Hubble heeft het probleem helpen oplossen. Hij had het geluk om de grootste telescoop ooit te gebruiken (het 100-inch apparaat van Hooker) en de Cepheïden (pulserende variabele sterren) te volgen die zich op het grondgebied van de "spiraalvormige nevels" bevinden. Deze studies werden al uitgevoerd in 1922-1923, dat wil zeggen, na de werken geschreven in het Grote Geschil.
Zijn waarnemingen en afstandsmetingen toonden aan dat de nevels zich veel verder bevonden dan wetenschappers hadden gedacht. Dus ze konden niet in de Melkweg zijn en waren afzonderlijke sterrenstelsels. Harlow Shapley gaf niet op en argumenteerde voor een lange tijd. Hubble publiceerde in 1925 echter een gedrukt werk en de meeste wetenschappers steunden het.
Postscript
Sindsdien is ons begrip van de omvang van het universum aanzienlijk uitgebreid. Later was Hubble in staat om de uitbreiding van de ruimte te bewijzen ("Wie opende de uitbreiding van het Universum: Hubble of Lemaitre?") en maakte de meest complete galactische classificatie.
