Een groep wetenschappers van de Universiteit van Maine creëerde een simulatie van de processen die leidden tot de ijstijd op de met krater bedekte polen van Mercurius. Ze bestudeerden de accumulatie en stroming van ijs op de eerste en de kleinste planeet van de zon, en ook vergeleken met die van de aarde en Mars.
De resultaten van de studie vormen een aanvulling op het begrip van hoe de opeenhopingen van ijs op Mercurius (met een leeftijd van 50 miljoen jaar en op plaatsen tot 50 m) met de tijd kunnen veranderen. Transformaties in ijskappen spelen de rol van klimaatindicatoren. Analyse van gletsjers op basis van koude plekken van Mercurius, gelegen in permanent beschaduwde kraters nabij de polen en zichtbaar met behulp van op de grond gestationeerde radar, maakt ook deel uit van de studie van vluchtige sedimenten op de maan.
Net als de maan heeft Mercurius geen atmosfeer die de productie van sneeuw of ijs mogelijk maakt, die gletsjers aan de polen kunnen vormen. Een nieuwe simulatie suggereert dat het ijs van de planeet op de plank ligt, waarschijnlijk als gevolg van een waterrijke komeet of andere impactgebeurtenis. Daarna bleef het genagelde ijs stabiel bij een laag of nul debiet. En dit ondanks het radicale temperatuurverschil tussen de constant gearceerde locaties van de gletsjers op Mercurius en de gebieden die door de zon worden verlicht. UMISM, gemaakt door Fastook met financiering van de National Science Foundation, werd gebruikt als een van de belangrijkste wetenschappelijke instrumenten die werden gebruikt door het model van de ijskap van de University of Maine. Fastook gebruikte UMISM om de vorm en contouren van vroegere en huidige ijskappen op aarde en Mars te herstellen, waarvan de resultaten in de jaren 2002 en 2008 werden gepubliceerd.
Aangenomen wordt dat de deposito's op Mercury beperkt zijn in reserves en voornamelijk gestaggeerde vaste sedimenten zijn, wat de ongelooflijke efficiëntie van het mechanisme voor het koud houden van de eerste planeet weerspiegelt.
