Dertig jaar geleden lanceerde de Sovjet-Unie een kernmodule voor een orbitaal station. Mir was het eerste modulaire ruimtestation dat werd geassembleerd in een baan en uiteindelijk werd voltooid in 1996. Het ruimtevaartuig zou naar verwachting in drie fasen van elk 5 jaar werken. Maar in feite heeft het station meer dan 15 jaar gewerkt en zelfs U.S.S.R.
Gedurende een lange tijd in een baan om de aarde heeft de wereld een lang leven geleid, wat een heel verhaal vertegenwoordigt. Het station was een pionier in tal van doorbraken, maar het had ook de problemen van een klassieke beginneling met verhalen over stroomuitval, ophoping van puin, problemen met hygiëne en orbitale botsingen. Zelfs de prestaties van de recente ondernemingen van het International Space Station (ISS) konden de bijdrage van de wereld, die een belangrijke rol speelt bij internationale samenwerking, niet overschaduwen en een onschatbare bijdrage leveren aan de wetenschap van ruimtevluchten.
In het Engels wordt de naam van het station "Mir" vertaald als "vrede" in de betekenis van de planeet en "vrede" als "vreedzame staat". In het oorspronkelijke gebruik vertegenwoordigde het woord 'Mir' het dorp, dat wil zeggen de traditionele gemeenschap 'met gemeenschappelijke doelen en waarden verzameld op een plek waar ze eerder een vol leven als een samenhangende groep zouden leiden'. Over dit in 1996 vertelde de voormalig directeur van het programma Shuttle-Mir Frank L. Culbertson. Dit gevoel van samenwerking typeert het leven op het ruimtestation goed. Hoewel de Wereld een Russisch ruimtestation was, ontving het meer dan 100 ruimtereizigers uit tientallen landen over de hele wereld, waaronder Frankrijk, Duitsland, Japan en zelfs Afghanistan.
Amerikaanse astronauten arriveerden voor het eerst in de wereld in de eerste 10 jaar van zijn bestaan. Na de ineenstorting van de USSR waren Russische en Amerikaanse ruimtevaartprogramma's in gevaar, omdat de Amerikanen hun grootste concurrent in de ruimterace verloren en de Russen een economische ineenstorting leden. Om NASA en Roscosmos (de ontvanger van het Sovjetruimteprogramma) hun eigen afzonderlijke plannen te laten redden, moesten ze zich verenigen en hun inspanningen richten op een gezamenlijk project.
De "eerste fase" van de samenwerking tussen de Verenigde Staten en Rusland was het Shuttle-World-programma, waarin astronauten van beide partijen gezamenlijke bezoeken aflegden. "De tweede fase" was de constructie van het ISS zelf.
De wereld verzamelde zich in de ruimte in alle concurrerende landen op aarde. Het station werd ook een venster van onschatbare waarde, wat de mogelijkheid biedt voor ruimtevaart op lange termijn.
Het ruimtestation heeft een aantal records ingesteld voor de duur van hun verblijf in de ruimte. Cosmonaut Valery Polyakov in 1995 vestigde een record van 437 dagen 17 uur en 38 minuten onafgebroken verblijf in een omloop Mir. Een jaar later stelde astronaut Shannon Lucid een stamina-record voor vrouwen op 188 dagen en 4 uur in een baan om de aarde. Hun ervaring opent een venster op de studie van de fysiologische en psychologische effecten van langdurige ruimtevlucht. De wereld richtte ook experimenten op gericht op het behoud van het leven in de ruimte. Het station heeft tarwe verbouwd. Het was het eerste gewas dat werd verkregen uit een enkel zaad in de ruimte. Dus als mensen ooit de behoefte hebben om te groeien, laten we zeggen, aardappelen op een andere planeet, dan moeten ruimtereizigers de Wereld danken voor deze experimenten.
23 maart 2001 De wereld kwam ten einde, toen het Russische ruimtevaartagentschap het station toeliet uit de baan te komen en de constructie van 134 ton neerstortte boven de Stille Oceaan. Ruimtepuin kan zich in de diepten van de oceaan bevinden, maar de erfenis die het ISS en de toekomstige ruimtestations nu hebben, blijft ongewijzigd.
