Wetenschappers gebruikten 3 krachtige terrestrische en in een baan omlopende telescopen om een melkweg van 11 miljard lichtjaar weg te volgen. Ze slaagden erin om een explosieve stellaire formatie in de kern te vinden, wat erop duidt dat sterrenstelsels in staat zijn hun vorm te veranderen zonder contact met andere sterrenstelsels.
De gevonden ALMA submillimeter golven (links) geven de positie aan van dicht stof en gas waarin zich sterren vormen. Optisch en IR-licht, gevolgd door de Hubble-telescoop, weergegeven in het midden en aan de rechterkant
Eerder werd gedacht dat er enorme elliptische types verschijnen wanneer een schijf botst. Maar misschien is er een ander scenario. De onderzoekers concentreerden zich op de galactische formatie, die 3 miljard jaar na de Big Bang-gebeurtenis verscheen.
Het vinden van zo'n zwakke gloed is hard werken. Daarom kozen we 25 sterrenstelsels uit waarnemingen van de 8-meter Cosmau-telescoop, Hubble en ALMA. Door licht en submillimetergolven te vangen, waren we in staat om de vorm van de melkweg 11 miljard jaar geleden te volgen en de ontwikkeling ervan te volgen.
Actieve stervorming in de stoffige en gaszak van het galactische centrum
Hoge resolutie stelde ons in staat de galactische metamorfose te traceren. Het bleek een site met een actieve stervorming te vinden. En het gebeurt zo intens dat er een enorme sterpopulatie in het centrum verschijnt. Er wordt aangenomen dat dit uiteindelijk zal leiden tot transformatie in een elliptisch of lenticulair type.
Dit bewijst dat een galactische botsing niet hoeft te gebeuren om van vorm te veranderen.
Aanvankelijk domineert de schijfcomponent in de melkweg (links), maar de actieve stellaire formatie neemt de controle (midden)
Ongeveer een eeuw geleden creëerde Edwin Hubble een morfologische classificatie van sterrenstelsels. Moderne telescopen kunnen dichter bij het oplossen van de nieuwste mysteries komen.
