Artistieke visie van het geval van getijdevernietiging die optreedt wanneer de ster op een dodelijke afstand van een superzwaar zwart gat passeert.
Voor het eerst konden wetenschappers de vorming en expansie van een snel bewegende materiaalstroom die werd uitgestoten tijdens de vernietiging van een ster door een superzwaar zwart gat direct weergeven.
De onderzoekers volgden het evenement met behulp van radio- en IR-telescopen, waaronder een reeks VLBA. Het onderzoek concentreerde zich op een paar botsende Arp 299 sterrenstelsels die ver van ons af waren met bijna 150 miljoen lichtjaren. In de kern van een van de sterrenstelsels werd een zwart gat (20 miljoen keer massiever dan de zon) gevoed door de overblijfselen van een verbrijzelde ster (tweemaal de zonnemassa).
In dit geval onthulde slechts een klein aantal van dergelijke sterfgevallen, de gebeurtenissen van getijdenvernietiging genoemd. Maar er wordt aangenomen dat dit gebruikelijk is. Theoretici geloven dat het materiaal dat vrijkomt van de gedoemde ster een roterende schijf vormt rond het zwarte gat, intense röntgenstraling en zichtbaar licht veroorzaakt en het ook met de snelheid van het licht uit de schijfpolen jets.
Het proces werd voor het eerst opgemerkt op 30 januari 2005, toen astronomen de William Herschel-telescoop op de Canarische Eilanden gebruikten en een heldere uitbarsting van IR-stralen uit de kern van een enkele melkweg in een paar Arp 299 opnamen. Op 17 juni 2005 toonde de VLBA een nieuwe bron van radiostraling vanaf dezelfde plaats. In de loop van de tijd bleef het nieuwe voorwerp helder in IR- en radiogolven, maar niet in zichtbaar licht en röntgenstralen. Hoogst waarschijnlijk absorbeerden dicht interstellair gas en stof in de buurt van het galactisch centrum röntgenstralen en zichtbaar licht en maakten het vervolgens vrij in de vorm van IR-straling. Voor IR-waarnemingen werden de Northern Optical Telescope (Canarische eilanden) en de NASA Spitzer Space Telescope gebruikt.
De tienjarige beoordeling toonde aan dat de radiobron zich in één richting uitbreidt. Het materiaal in de jet bewoog gemiddeld met een kwart de lichtsnelheid. Maar radiogolven worden niet opgenomen in de galactische kern en vinden hun weg naar onze planeet.
Een artistieke visie op getijdevernietiging die optreedt wanneer een ster een dodelijk korte afstand nadert tot een superzwaar zwart gat. Schalen vindt plaats vanuit het centrale deel van het Arp 299B-sterrenstelsel samengevoegd met Arp 299A (rechts)
Het onderzoek maakte gebruik van verschillende antennes van de radiotelescoop, gescheiden door duizenden mijlen, om de kans te krijgen om kleine details te zien. De meeste sterrenstelsels hebben superzware zwarte gaten gevuld met miljoenen zonnemassa's in de kernen. In een zwart gat is de massa zo geconcentreerd dat het een krachtige zwaartekracht creëert. Wanneer de gaten actief worden toegevoerd, trek dan het materiaal van objecten in de buurt. Het vormt een roterende schijf rond een zwart gat, waardoor supersnelle stralen deeltjes vrijkomen. Dit fenomeen is te zien in radiosterrenstelsels en quasars. Maar meestal voeden zwarte gaten zich niet, omdat ze verre van objecten tot een veilige afstand zijn. Tidal destruction events kunnen een unieke gelegenheid bieden om de processen van vorming en evolutie van dergelijke jets te begrijpen. Misschien waren dergelijke gebeurtenissen gebruikelijk in het verre universum, dus hun studie zal ons in staat stellen de omgeving te begrijpen waarin sterrenstelsels miljarden jaren geleden werden gecreëerd.
Deze ontdekking was een complete verrassing. De eerste infrarode explosie werd opgemerkt als onderdeel van een project gericht op het vinden van supernova-explosies. In Arp 299 werden vele stellaire explosies waargenomen, daarom werd de melkweg een supernova-fabriek genoemd. Pas in 2011 begon het radiostralingsgedeelte langer te worden. Verdere observaties lieten zien dat de uitbreiding groeit, wat de aanwezigheid van een jet bevestigt in plaats van een supernova.
