Het zonnestelsel was gevormd uit een protoplanetaire schijf bestaande uit gas en stof. Omdat de cumulatieve massa van alle objecten buiten Neptunus veel kleiner is dan verwacht, en de lichamen daar zijn begiftigd met hellende excentrische banen, is het waarschijnlijk dat een bepaald proces het externe deel van het systeem na de creatie heeft veranderd. Een nieuwe studie toont aan dat een nabije omtrek van een nabijgelegen ster tegelijkertijd kan leiden tot een waarneembare lagere massadichtheid in het buitenste deel van het zonnestelsel en soortgelijke orbitale paden kan vormen. Numerieke simulatie suggereert dat nog veel andere lichamen wachten op ontdekking. Misschien is onder hen "Planet X".
Een dichte catastrofe miljarden jaren geleden zou de buitenste delen van het zonnestelsel gevormd kunnen hebben, waardoor het binnenland van de regio grotendeels onaangetast is gebleven. Het blijkt dat deze situatie kan worden verklaard door de dichte vlucht van een andere ster.
Het modelleren van een invasiescenario van de sterren met 0,5 zonnemassa's en een perihelion afstand van 100 a. e. (drie keer de afstand van de zon-Neptunus). A) De gemiddelde positie van de deeltjes na de vlucht, de kleuren met excentrische banen, die toenemen van blauw naar groen. B) De positie van de deeltjes vóór de overspanningen met verschillende populaties van excentriciteit (kleur) van de bovenste rijen grijze gebieden Het basisscenario van het maken van ons systeem is dat de zon wordt gevormd door een instortende gas- en stofwolk. Er verscheen een platte schijf in het proces, waarin grote planeten groeiden en kleinere objecten met asteroïden, dwergplaneten, enz. Vanwege het schijfvlak werd verwacht dat de baanpaden van de planeten in hetzelfde vlak zouden zijn. Als je naar Neptunus opkijkt, lijkt alles perfect: de meeste planeten draaien in tamelijk cirkelvormige banen en hun orbitale hellingen veranderen met een kleine waarde. Maar dan is de foto sterk vervormd. Het grootste mysterie is de dwergplaneet Sedna, bewegend in een schuine, zeer excentrische baan.
Buiten Neptunus gebeurt er iets vreemds. De totale massa van alle objecten daalt sterk met bijna 3 ordes van grootte. Vergelijkbare toevalligheden lijken zeldzaam. Hierdoor ontstond de aanname dat een ster in een vroeg stadium de Zon naderde, die het grootste deel van het buitenste materiaal van de protoplanetaire schijf had gestolen en weggooide wat er nog over was in de hellende en excentrische banen. Na duizenden computersimulaties te hebben uitgevoerd, konden we laten zien wat er in zo'n scenario zou gebeuren. Het bleek dat het object met 0,5-1 zonsmassa's, dat driemaal verder vloog dan het Sun-Neptune-merkteken, het meest geschikt is. Deze variant verklaart ook andere ongebruikelijke kenmerken, zoals de massaverhouding tussen Neptunus en Uranus en het bestaan van twee verschillende populaties Kuiper Belt-objecten. De kans op een dergelijke gebeurtenis wordt bestudeerd. Gewoonlijk worden sterren, zoals de zon, geboren in grote, dicht opeengepakte groepen. Een extra type modellering toonde aan dat de kans op vlucht tijdens de eerste miljard jaar van het zonneleven 20-30% bedroeg. Dit is niet het eindresultaat, maar hij slaagt er toch in om veel waarnemingen uit te leggen.
