De Apollo-missie zag er nooit beter uit dan op deze foto's. Na meer dan veertig jaar na de verkenning van het maanoppervlak, laten twee fotoprojecten ons de maan zien zoals slechts een paar mensen het hebben gezien. NASA heeft duizenden gescande foto's van het Apollo-project geüpload naar Flickr. Daarnaast is het crowdfundingsproject "Apollo: The Panoramas" gelanceerd, dat volgend jaar deze illustraties in een harde kaft vrijgeeft en de benodigde hoeveelheid gemakkelijk intypt.
Aan het eind van de jaren zestig raasde het gerucht dat astronauten die op het maanoppervlak waren gestapt, konden wegzinken in losse grond. Maar dat stoorde NASA-experts niet: vóór Apollo 11 bewezen onderzoeksstations Surveyor-3 (VS) en Luna-9 (USSR) dat er geen verzakking in de grond zou zijn. De studie van beelden stelde ons in staat te bepalen hoe diep de maanmodulepoten in het oppervlak van de satelliet gingen.
Bovendien was NASA geïnteresseerd in experimenten met het maanoppervlak. Sommige van de experimenten werden uitgevoerd van missie naar missie, zoals metingen op het oppervlak van een solaire wind-satelliet. Tijdens het interviewen van astronauten en het verkennen van foto's konden NASA-experts de nodige verbeteringen aanbrengen in de methoden voor het uitvoeren van experimenten met de volgende missies.
Tijdens het ontwikkelen van het Apollo-programma verbeterden astronauten hun kennis van de geologie om effectiever te werken op het oppervlak van de maan. Hierdoor konden ze grondmonsters kiezen, die gedetailleerde informatie verschaften over de geologische structuur van de aardesatelliet en gedetailleerde informatie over de omgeving naar de Mission Management verzenden. Dus commandant Dave Scott van Apollo 15 maakte een korte beschrijving van het omringende landschap, zelfs voordat hij op het oppervlak stapte: hij leunde uit de maanmodule en keek rond, nam een paar foto's en gaf deze informatie door aan NASA.
Zonder een maanrover zouden de Apollo-missies hun onderzoek serieus moeten beperken tot het oppervlak van de satelliet. De Lunokhod kon verschillende soorten apparatuur, grondmonsters en astronauten zelf gedurende vele mijlen langs het oppervlak van de Maan vervoeren, wat het mogelijk maakte om meer uitgebreid onderzoek uit te voeren. Tegelijkertijd zorgde de NASA ervoor dat de astronauten niet de "limiet van geen terugkeer" overschreden, zodat ze in het geval van een uitval van de maanrover de mogelijkheid hadden om te voet terug te keren naar de maanmodule.
Waar bezochten de astronauten precies het oppervlak van de maan? Deze vraag is niet meer triviaal nadat astronauten met maanrovers begonnen te werken, waardoor ze vele kilometers van de landingsplaats konden reizen. NASA bestudeerde zorgvuldig de astronautenoverleg, gegevens van bewakingscamera's, het volgen van de bewegingsroutes van bemanningen op de maankaarten. Later, na ontvangst van de foto's, werden ze bestudeerd om de beelden te vergelijken met een specifiek terrein.
Terwijl de astronauten hun omgeving zo goed mogelijk probeerden te beschrijven, gebruikte NASA een speciale kleurentool om afbeeldingen van de maan te "kalibreren" om hun ware kleur te bepalen. Het model hiervoor, waarmee het kleurbereik van de omgeving van veraf kan worden bepaald, was de kleur van Regolith die van de maan werd gebracht. Dit bleek erg belangrijk te zijn voor Apollo 17: de astronauten ontdekten een oranjekleurige steen en dachten dat het er zo uitzag in tegenstelling tot het omringende grijze landschap. Maar ze hadden gelijk: de vulkanische rotsen hadden echt zo'n schaduw.
