Onderzoek rapporteert een nieuw stellair type. De auteurs waren in staat om een wiskundig model te beschrijven dat de algemene relativiteitstheorie combineerde met het afstotende effect van vacuümkwantumpolarisatie. Dientengevolge werd een beschrijving van de ultracompacte configuratie van sterren afgeleid, die voorheen als onmogelijk te bestaan in evenwicht werd beschouwd.
Vanwege de aantrekkende en afstotende krachten kan een massieve ster een neutron of een zwart gat worden. In de eerste is evenwicht het resultaat van een balans tussen zwaartekracht en een kwantummechanische afstotende kracht (degeneratiedruk). Maar als sterische massiviteit een bepaalde lijn overschrijdt (driemaal de zonnegolf), dan gaat het evenwicht verloren en stort het object in.
Wetenschappers onderzochten de mogelijkheid dat extra kwantummechanische krachten het mogelijk maken om nieuwe evenwichtsconfiguraties te verkrijgen voor sterren in deze categorie (boven de drempel). Een extra kracht zal de manifestatie zijn van het polarisatie-effect van het kwantumvacuüm, gecreëerd door het mengen van zwaartekracht en kwantummechanica in een quasisch-klassieke structuur. De nieuwheid van de analyse is dat het voor de eerste keer mogelijk was om alle componenten te verzamelen in een volledig consistent model. Natuurlijk zijn er nog steeds enkele onontgonnen problemen. Het is onduidelijk of deze configuraties dynamisch kunnen worden gerealiseerd in astrofysische scenario's en hoe lang het proces zal duren. Vanuit het oogpunt van waarneming zouden deze quasiclassieke relativistische sterren sterk lijken op zwarte gaten. Maar door verdere ontwikkeling van technologieën kunnen ze worden gedetecteerd (als ze bestaan).
