De Hubble Space Telescope biedt het breedste scala aan mogelijkheden voor astronomisch en astrofysisch onderzoek. Onder hen zijn observaties van planeten, manen, kleine ijslichamen in het zonnestelsel en daarbuiten, evenals de studie van de kosmologische geschiedenis van het heelal. We presenteren u enkele van de grootste ontdekkingen van Hubble.
Op dit moment hebben ongeveer 13 duizend wetenschappers de resultaten van onderzoek met Hubble al gepubliceerd. Hiervan kreeg één studie zelfs de Nobelprijs voor natuurkunde 2011. Het werd uitgevoerd door astrofysici Sol Perlmutter van het NASA Center for Space Flight. Goddard, Brian Schmid van de Australian National University en Adam Riess van de John Hopkins University. Samen vonden ze dat de snelheid van expansie van het universum voortdurend toeneemt.
Dit samengestelde beeld van de supernova-explosie SN 2014J in de Melkweg M82 is gemaakt met de Hubble-ruimtetelescoop. Deze ster deelt met de aarde ongeveer 11,5 miljoen lichtjaar, waardoor het een van de meest nabije objecten van dit type is die onze planeet de afgelopen decennia heeft ontdekt.
Een ander onverklaarbaar fenomeen is donkere energie, die kan worden vergeleken met een balworp, waardoor het snel snelheid oppikt en vooruit blijft gaan. Wetenschappers hebben de Hubble en een aantal telescopen op de grond gebruikt om het type van een exploderende ster te bepalen. Vanaf nu zal de supernova dienen als een criterium voor het bepalen van de afstand van andere objecten.
Deze foto is gemaakt met een geüpgrade enquêtecamera aan boord van de Hubble-ruimtetelescoop. Het kan de recent ontdekte planeet Fomalgaut B zien, die rond de ouderster Fomalgaut draait.
Deze onderzoekslijn buiten het zonnestelsel heeft zelfs niet bestaan toen Hubble 25 jaar geleden in de ruimte werd gelanceerd. De eerste exoplaneet werd in 1992 door astronomen ontdekt. En in 2008, precies een jaar voor de start van de NASA Kepler planeetjager, ontworpen om te zoeken naar een planeet vergelijkbaar met de aarde tussen verre sterren, nam Hubble de eerste foto van de planeet buiten het zonnestelsel.
Fomalgaut B - exoplaneet in een baan rond de ster Fomalgaut, die zich op 25 lichtjaar van de aarde bevindt in het sterrenbeeld Zuidelijke vissen. Zijn massa is niet groter dan drie massa's Jupiter. Astronomen zagen het als een stofring met een precieze lichtbron, die 1800000000 mijl van de binnenrand van de ring ligt.
Op deze foto ziet u de exoplaneet HD 189733b met zijn bovenliggende ster, uitkijkend over de bovenste rand van de planeet. Met behulp van de Hubble-ruimtetelescoop hebben astronomen waterdamp en methaan ontdekt in de atmosfeer van een planeet ter grootte van Jupiter.
De zoektocht naar planeten buiten het zonnestelsel wordt perfect gemotiveerd door de eeuwige vraag of er leven is buiten de aarde. Dezelfde motivatie inspireerde wetenschappers die gerobotiseerde studies van Mars en radiogolfmonitoring uitvoerden voor tekenen van buitenaardse intelligentie.
NASA Kepler heeft al duizenden planeten gevonden op het moment van hun overgang tussen de oudersterren en de telescooplens. Hubble-wetenschappers gebruikten de zogenaamde transit-methode, die bestaat uit het analyseren van sterrenlicht dat door de atmosfeer van de planeet schijnt. Op dit moment zijn organische moleculen, koolstofdioxide en waterdamp gevonden in de atmosferen van exoplaneten.
Dit is een zwart gat, waarvan de grootte honderd miljoen keer zo groot is als onze zon. Het verbergt zich in het hart van het spiraalvormige stelsel M31, dat bekend staat als het Andromeda-sterrenstelsel. De zogenaamde gebeurtenishorizon (het gebied rond het zwarte gat, waar praktisch geen licht is), is extreem klein om zelfs met een krachtige telescoop te worden gevisualiseerd. Het zwarte gat bevindt zich in het centrale deel van de compacte cluster van blauwe sterren, die te zien is in de afbeelding.
Tot nu toe is er geen echte methode om zwarte gaten te detecteren, omdat ze een enorme zwaartekracht hebben die zelfs de fotonen van licht absorbeert. Ze laten echter een duidelijk teken achter op de sterren, wolken van stof en gas die ze tegenkomen en absorberen. Hubble kan de beweging van stofwolken en sterren in de centra van sterrenstelsels visualiseren, zodat het voldoende bewijs kan verzamelen van het bestaan van zwarte gaten in elk deel van het universum, inclusief het Melkwegstelsel. Astronomen geloven dat zwarte gaten zijn gegroeid met sterrenstelsels, hoewel de essentie van dit proces nog steeds een mysterie blijft.
Een nieuwe donkere vlek op Jupiter werd opgenomen door Hubble op 23 juli 2009.
Op het hoogtepunt van de Hubble-test na de vijfde en laatste shuttledienst in 2009 ontdekten astronomen een nieuwe plek op Jupiter, die van dag tot dag van grootte veranderde. Deze ontdekking werd gedaan met behulp van op de grond gebaseerde telescopen, en Hubble bleef het nieuwe fenomeen onderzoeken. Er wordt verondersteld dat de donkere vlek werd gevormd als gevolg van de botsing van de planeet met een asteroïde of een komeet.
Hubble stuurde een speciale camera naar de gasreus, wiens gezichtsveld een gebied van 360.000.000 km beslaat. Dit was de tweede ronde van de studie van Jupiter. 15 jaar geleden fotografeerde Hubble 90 minuten na de eerste botsing met fragmenten van Comet Shoemaker-Levy wolken in de atmosfeer van Jupiter. In die tijd dachten astronomen dat zo'n kans slechts eenmaal in hun leven werd gegeven.
De massieve clusters van sterrenstelsels MACS J1149.6 + 2223 bevinden zich op 5 miljard lichtjaar van de aarde.
Een van de nieuwste ontdekkingen van Hubble is misschien wel de meest ongewone prestatie. Dit is het beeld van een supernova in de spiraalvormige arm van de melkweg, die zich op 9300000000 lichtjaren van de aarde bevindt. Het is ver buiten het gebruikelijke Hubble-bereik, maar de telescoop zou een helpende hand kunnen nemen van Moeder Natuur zelf.
Met behulp van natuurlijke lenzen in de ruimte, gecreëerd door zwaartekracht en een cluster van sterrenstelsels, konden astronomen het gezichtsveld van het universum uitbreiden. Accumulaties vervormen het traject van het gereflecteerde licht, waardoor een aantal spiegels in de ruimte ontstaat. Dit geeft een beeld op meerdere niveaus van objecten op afstand, omdat lichtstromen van verschillende kanten het met een lens omgeven gebied van de ruimte omgeven.
