In het infraroodbeeld zijn vreemde banden zichtbaar, die zich uitstrekken van de krater van Santa Fe.
Een paar jaar geleden vond Peter Schulz, een geoloog aan de Brown University, op een NASA-foto een heleboel vreemde, onderscheidende bands van impact-kraters. Ze waren ongebruikelijk omdat ze alleen zichtbaar zijn in infraroodbeelden die zijn gemaakt tijdens de Marsnacht.
Met behulp van geologische observaties, computermodellen en laboratoriumexperimenten stelden Schulz en afgestudeerde student Stephanie Quintana een nieuwe interpretatie van hun opleiding voor. Ze geloven dat tijdens de slagen van de krater een wervelwind ontstond die op een tornado leek. Zijn snelheid bereikte 500 mijl per uur, wat het mogelijk maakte om stof en kleine stenen op te nemen, waardoor een dichtere laag van het oppervlak vrijkwam.
"Dit komt overeen met de F8 tornado," zei Schultz. "We zullen nooit een tweede wind zien tenzij er een nieuwe slag gebeurt."
Het display in infraroodbeelden is te wijten aan het feit dat de gebieden in contrast staan met de temperatuur die wordt vastgehouden. Helderdere gebieden houden 's nachts meer warmte vast dan de rest van de regio. Daarom kunnen ze in zichtbaar licht niet zien. Schultz bestudeerde vele jaren shock-processen, experimenterend met de NASA Vertical Cannon Series - een krachtig kanon dat projectielen afvuurde met een snelheid van 15.000 mijl per uur. Experimenten hebben vergelijkbare resultaten opgeleverd.
Banden worden vaak geassocieerd met kleinere kraters die bestonden vóór het verschijnen van grote kraters. Dit verstoort de stroom van de stoompluim, veroorzaakt de vorming van wervels en het losmaken van de grond. Tijdens de impact van een asteroïde verdampen tonnen materiaal (van het botslichaam en het oppervlak) razendsnel. Schultz's experimenten toonden aan dat stoompluimen met zeer hoge snelheden naar buiten bewegen vanaf het botspunt direct boven het botsoppervlak. Als geschaald, dan zal het op deze planeet supersonische snelheid zijn. Tijdens de interactie met de atmosfeer van Mars verschijnen krachtige winden.
Maar de pluim en de wind veroorzaakten geen strepen. In de regel bewegen ze iets boven het oppervlak. Maar als de trein struikelt over verheven structuren, breekt hij de stroom en vormt hij sterke wervels die op tornado's lijken. Zij zijn het die deze smalle banden opruimen. Onderzoekers hebben bewezen dat deze banden altijd geassocieerd zijn met verhoogde oppervlaktekenmerken.
Schultz is van mening dat de strip zeer nuttig is als we de snelheid van erosie en stofafzetting willen vaststellen. Omdat ze tegelijkertijd met grote kraters worden gevormd, kan hun leeftijd ook worden gedateerd. Maar dit is niet de limiet voor onderzoek.
De gevonden banden strekken zich uit over de kraters gedurende 20 km. Maar ze verschijnen niet in alle kraters. En hier is het meest interessante verborgen. De aanwezigheid van vluchtige verbindingen (bijvoorbeeld een dikke waterlaag van ijs) beïnvloedt de hoeveelheid stoom. Dat wil zeggen, de strip kan worden gebruikt als een lakmoesproef, die zal laten zien of er ijs was op het oppervlak of in de diepten op het moment van impact.
