De verbazingwekkende maansverduistering van dit weekend lijkt zonder sporen achter te blijven. Op het oppervlak van de satelliet van de aarde werd een extra flits opgemerkt die duidde op een vallende meteoriet. De slag viel op een gebied dat verduisterd was door de schaduw van de aarde.
Er is geen reden tot bezorgdheid. De maan wordt voortdurend aangevallen vanuit de ruimte. Gemiddeld verschijnen er ongeveer 140 nieuwe kraters per jaar op het maanoppervlak. En dit zijn alleen die met een diameter van 10 meter.
De flits van een meteoorval is zichtbaar linksonder in een prachtige foto van een volledige maansverduistering van de bloederige maan (20-21 januari 2019)
Vergrote weergave van een meteoor die botst met de maan tijdens een zonsverduistering.
Wetenschappers hebben geluk als de juiste gereedschappen naar de juiste plek worden gestuurd. Dus het gebeurde om een lichtflits te vangen die met de slag gepaard ging. De gebeurtenis vond plaats in een tijd waarin alle mensen naar de hemel keken. Bovendien werd de eclips live uitgezonden en telescopen keken niet vanaf de maan naar beneden. Vallende meteoren zijn moeilijk te volgen, maar ze zijn nuttig voor de wetenschap. NASA heeft een team dat is gespecialiseerd in het monitoren van dergelijke flitsen. Onderzoekend naar de situatie, kunnen ze vertellen over de hoeveelheid puin in het zonnestelsel.
Het is ook belangrijk om terug te kijken. Het maanoppervlak presenteert een gedetailleerd historisch verslag van de botsingen. Er zijn geen krachten die kraters onder aardse omstandigheden (regen, plaattektoniek) vernietigen. Bovendien is de maan verstoken van een dichte atmosferische laag die kleine fragmenten verbrandt.
