Stel je een wetenschappelijk experiment voor dat is gebaseerd op gegevens die uit een andere wereld zijn verkregen en als een staal zijn genomen vóór je geboorte. Dit is wat astronoom Jamie Elsayla tegenkwam van het Goddard Space Flight Center, NASA, die de bouwstenen van het leven bestudeerde, aminozuren genaamd, verzameld van het maanoppervlak. Ze werden tijdens de Apollo-expedities in de jaren zestig en zeventig van de rotsen verzameld.
Het Elsaila-team ontdekte dat de aminozuren aan de oppervlakte er feitelijk zijn geraakt door vervuiling door de aarde.
"Deze bevinding vertelt ons meer over de vitaliteit van organische verbindingen op de Maan dan over aminozuren in het algemeen," voegde ze eraan toe in een e-mail. "We hopen dat onze resultaten kunnen helpen bij het bestuderen van de effecten van straling en het weerstaan van de omgeving op de maan voor organische moleculen."
Maar voordat een soortgelijke conclusie werd getrokken, overwoog het Elsayla-team alle opties:
Theorie 1: Zonnewind
De zonnewind is een constante stroom deeltjes die straalt vanuit de zon en die door het hele zonnestelsel stroomt. Wetenschappers geloven dat dit proces na verloop van tijd elementen zoals waterstof, koolstof en stikstof op de maan kan irrigeren. Als ze worden gecombineerd tot een specifieke vorm, zoals waterstofcyanide (een combinatie van alle drie elementen), kan het worden beschouwd als een voorloper van een aminozuur. "Maar de onderzoekers weerleggen deze theorie." Het aandeel van twee soorten of koolstofisotopen: koolstof-13 en koolstof-12 in de zonnewind is anders dan die van aminozuren op het maanoppervlak. Bovendien verwachtten we een grotere concentratie van aminozuren in de maangrond te vinden, die meer beïnvloed is zonnewind, maar we zien dit niet ", voegde ze eraan toe.
Theorie 2: Lunar Module
Alle maanrovers dalen af naar het maanoppervlak dankzij het vliegtuig genaamd "Lunar Module". Het heeft een naar beneden gerichte motor, die tijdens het landen en opstijgen in slaap valt op het maanoppervlak met uitlaten. De uitlaten zelf bevatten een kleine hoeveelheid vluchtige moleculen zoals waterstofcyanide.
Dit lijkt een aannemelijke verklaring te zijn voor de aanwezigheid van aminozuren aan het oppervlak, totdat monsters werden genomen van twee verschillende plaatsen: de ene werd bij de maanmodule genomen en de tweede op 6,5 km van de maan. Het bleek dat het aantal aminozuren in twee verschillende monsters hetzelfde is.
"Als uitlaten van de maanmodule een bron van aminozuren zouden zijn, zouden we verwachten dat hun grotere concentratie nabij de maanmodule zal verschijnen, maar dit gebeurde niet", zei Elsayla.
Theorie 3: Meteorieten
Wanneer kosmische stenen naar de oppervlakte vallen, laten ze een spoor achter zich - een krater. Op aarde worden de meeste kraters na verloop van tijd gewist. Maar op de maan kan men zelfs met een kleine telescoop sporen van duizenden kraters zien. Zeer grote zijn tientallen mijlen in diameter. Er zijn sommige soorten meteorieten, zoals koolstofhoudende chondrieten, die aminozuren bevatten. En het bleek dat toen de onderzoekers naar hun monsters keken, ze verschillende soorten aminozuren vonden. Echter, het bleek dat hun concentratie zo klein is dat ze geen bron van aminozuren kunnen zijn op het oppervlak van de Maan.
Theorie 4: Vervuiling vanaf de aarde
Dit is de meest waarschijnlijke bron. Op aarde zijn er slechts 20 aminozuren die aan het leven zijn gekoppeld. De overige delen zijn abiotische chemische reactieformaties. Bovendien hebben de meeste aminozuren twee vormen die spiegelbeelden van elkaar zijn. Lunaire aminozuren komen overeen met het aardse leven, zowel in type als in vorm.
De onderzoekers hebben ook de isotope verhouding voor de drie aminozuren gemeten en vonden een andere overeenkomst voor soortgelijke verbindingen op aarde. "Dit bewijst allemaal dat vervuiling op aarde de bron van deze verbindingen op aarde is geworden," zei Elsaila.
Vermindering van vervuiling voor toekomstige missies
"Ik wil geen kritiek leveren op degenen die aan de Apollo-missie hebben gewerkt." Dit werk laat zien hoe moeilijk het is om de vervuiling volledig te elimineren en zorgt ervoor dat we dit probleem zorgvuldig overwegen tijdens het plannen van toekomstige missies. "
