Het is moeilijk voor ons om de oude aardse formaties te bestuderen, omdat ze zijn ingestort als gevolg van platentektoniek of verwering. Daarom is het noodzakelijk om de Maan en Mars van dichtbij te observeren om hun eigen verleden te kennen. Maar wat als sommige van de informatie van deze werelden vooringenomen is?
Wanneer meteoren tegen het maanoppervlak botsen, creëren ze zoveel warmte dat het gesteente smelt en bepaalde emissies afgeeft. Sommige van deze producten koelen af en veranderen in glimmende bollen, het zogenaamde maanglas. Graduate student Ya-Hughie Juan van Purdue University besloot om deze "ballen" te bestuderen om informatie te verkrijgen over de snelheid van meteorieten die naar de maan vallen.
De monsters die ze studeerde werden in de jaren zestig door de Apollo-missie-astronauten verkregen. De meeste vondsten waren jong, wat erop kan wijzen dat de afgelopen jaren de snelheid van invloed op de maan is toegenomen. Maar Juan stond sceptisch tegenover deze interpretatie, gebaseerd op de gedachten van Nicole Zellner (een onderzoeker van het Albion College). Ze creëerde een model voor de vorming en verdeling van maanglasballen en onthulde dat de schoksnelheid constant had moeten zijn. Een klein aantal verzamelde bolvormige deeltjes werd echter verschoven naar meer recente gebeurtenissen. Het probleem is dat astronauten letterlijk monsters verzamelden van de bovenste oppervlaktelaag. Als ze dieper hadden gegraven, zou er een variant van een nauwkeuriger leeftijdsverdelingsschema zijn verschenen. Onderzoekers hopen dat we op een dag naar de maan kunnen terugkeren en de monsters correct kunnen nemen.
Het begrijpen van de impactsnelheid is een belangrijk onderdeel van het leren over het leven op aarde. Het was de val van meteorieten die leidde tot massa-uitstervingen (inclusief dinosaurussen). De aarde verloor het grootste deel van de oude geschiedenis, dus alle hoop werd op de satelliet geplaatst.
