Vulkanische vurige uitbarstingen op het oppervlak van de maan, vergelijkbaar met de vurige uitbarstingen in IJsland, werden volgens een nieuwe studie gevoed door koolmonoxide.
Met behulp van nieuwe analysemethoden analyseerden wetenschappers de inhoud van groene en oranje elementen van vulkanisch glas in de overblijfselen van magma in grondmonsters die werden afgeleverd van maan tijdens de Apollo-15 en Apollo-17 expedities .
"Dergelijke vulkanische glazen in de maanbodem kunnen achterblijven na een fontein van lava, een uitbarsting onder hoge druk, waarin een stroom lava uitloopt, druppels spettert die snel afkoelen," vertelde Bruno Skylet in een gepubliceerd artikel in Nature Geoscience.
Op dezelfde manier gebeurt het wanneer je de dop draait op een fles frisdrank die net actief is geschud.
Op aarde is het gas dat dergelijke uitbarstingen veroorzaakt koolmonoxide.
Nieuwe studies van de monsters toonden aan dat de concentratie van koolstof en water daarin afnam ten opzichte van het midden van de deeltjes, en computer-gesimuleerde studies bevestigden de theorie dat koolmonoxide hoogstwaarschijnlijk de oorzaak was van lavafonteinen op het maanoppervlak. "Toen de koolmonoxideversie werd besproken, was er geen bewijs", zegt een maanwetenschapper, Alberto Saal. "Volgens een andere versie is dit gas waterstof, maar een geologisch onderzoek bevestigde niet dat de monsters een grote hoeveelheid waterstof bevatten."
De onderzoekers merken ook op dat de koolstofconcentratie in het maanmagma zeer vergelijkbaar is met die in de basaltlaag van de mid-oceanische ruggen van de lithosfeer van de aarde.
Volgens eerdere studies van Saal en zijn collega's is het bekend dat Aarde en Maan dezelfde waarden voor waterconcentratie hebben, vergelijkbare waarden van andere stoffen, met name de verhouding van waterstofisotopen.
Deze studies zijn van groot belang bij het openen van de geheimen van het maken van de maan. Vandaag, de theorie dat de aarde in het begin van zijn geschiedenis botste met een object dat tien keer groter was dan de massa, werd als referentie aangenomen en de maan werd gevormd uit het puin van kosmische lichamen. Dat wil zeggen, in feite is de structuur van de maan hetzelfde als de structuur van de aarde - maandelmineralen, vergelijkbaar qua samenstelling als die van de aarde, getuigen hiervan. Dus het lichaam dat met de aarde botste in de uitgestrektheid van de ruimte, had een vergelijkbare structuur of was volledig identiek aan de aarde.
