De zoektocht naar buitenaards leven richt zich op exoplaneten, zoals Kepler-186f, in een baan om de ster van de M-klasse in de bewoonbare zone. Niet al deze "zones" worden echter gelijk gevormd. Sommige planeten zijn te dicht bij de sterren en krijgen een gevaarlijk deel van de straling.
Op 9 januari 1992 meldden wetenschappers een belangrijke ontdekking. Op een afstand van 2300 lichtjaar van de zon draaien twee planeten, Poltergeist en Draugr genaamd. Ze werden de eerste bevestigde exoplaneten - werelden buiten ons systeem. Nu zijn er in de lijst van buitenlandse werelden 3.728 planeten in 2795 systemen. En ieder van ons is klaar om te vragen: "Is er iemand in leven?".
Al tientallen jaren proberen astronomen tekens van leven te vinden op exoplaneten. Allereerst waren ze geïnteresseerd in de aanwezigheid van water. Michael Mendillo van de Boston University overweegt echter een ander idee. In een recent artikel stelde hij voor de ionosfeer van een vreemde wereld nader te bestuderen. Je hoeft alleen maar te vinden zoals op aarde, dat is gevuld met zuurstofionen.
Het werk van de wetenschapper begon na het ontvangen van een subsidie van de National Science Foundation, die het mogelijk maakt om alle planetaire ionosferen in het zonnestelsel te vergelijken. Het team werkte ook samen met NASLE's MAVEN-missie, en probeerde te begrijpen hoe moleculen in de ionisfeer van Mars in staat waren om te ontsnappen van de planeet. Het is al lang bekend dat de planetaire ionosferen verschillend zijn, dus besloten de onderzoekers te begrijpen waarom de aarde zoveel geluk had. Terwijl de ionosferen van vreemde werelden zijn gevuld met complexe geladen moleculen gemaakt van koolstofdioxide en waterstof, vult de aarde alles met zuurstof. En dit is een speciaal soort - enkele atomen met een positieve lading.
Het team moest verschillende opties doorkruisen totdat de hoofdverdachten verschenen: groene planten en algen. Het gaat allemaal om atomaire zuurstof, waarvan de oorsprong terug te voeren is op fotosynthese. Nu moet je een criterium vinden waarmee de ionosfeer een biomarker kan worden die verwijst naar het echte leven.
10 minuten durende infraroodrepresentatie van de aarde, verkregen door de Apollo 16-missie. Heldergele kleur - "dag" van atomaire zuurstof (O). Aan de donkere kant nabij de evenaar zijn banden van de "nachtelijke hemel" zichtbaar die tevoorschijn komen uit atomaire zuurstofionen (O +) in de ionosfeer
De meeste zonneplaneten hebben wat zuurstof in de lagere atmosferische lagen. Maar op het niveau van de aarde bereikt 21%. De reden is dat een groot aantal organismen betrokken zijn bij de transformatie van licht, water en koolstofdioxide in suiker en zuurstof. Dit is fotosynthese, die 3,8 miljard jaar aanhoudt.
Als je alle planten vernietigt, zal de zuurstof na duizenden jaren uit de atmosfeer van de aarde verdwijnen. Overtollige zuurstofmoleculen in de vorm van O4-25 stijgen op. Op een hoogte van 150 km verdeelt UV-licht het in twee delen. Enkele atomen stijgen op in de ionosfeer, waar nog meer UV-licht en röntgenstralen elektronen losmaken van de buitenste omhulsels, waardoor geladen zuurstof achterblijft. De abundantie van 0214 in de buurt van het aardoppervlak creëert een overvloed van O + op hoogte. Mendillo is van mening dat dit idee de zoektocht aanzienlijk zal beperken. Ja, we weten dat water nodig is, maar niemand weet echt hoeveel water het zou moeten zijn. Zouden we net genoeg van de Middellandse Zee hebben? Of genoeg van de Stille Oceaan? De ionosfeer biedt echter meer specifieke antwoorden. Moet gewoon begrijpen: de maximale elektronendichtheid geassocieerd met zuurstofionen, die toegang tot fotosynthese en leven mogelijk maakt.
Natuurlijk vergeten wetenschappers andere componenten niet, zoals de juiste temperatuur, de aanwezigheid van een magnetisch veld, enz. Maar Mendillo gelooft dat de ionosfeer een uitstekend startpunt is. Hij zegt ook dat we over 10 jaar de nodige zoektechnologie zullen hebben.
